The world outside Kailakuri

Dag 18 : donderdag 22 juli

Een dag gelijk een ander op de werf: heel de dag bakstenen stuk kloppen। Gelukkig komen er regelmatig werknemers van Kailakuri ons vergezellen, wat altijd tot een leuke babbel leidt। Ook de kinderen die hier rondlopen komen een handje helpen। Geheel vrijwillig uiteraard, wij passen ons aan lokale gewoontes aan, maar kinderarbeid is een stapte ver.

Zoals de dagen ervoor eindigen we onze werkdag met een voetbalmatch। Voor een keer is zelfs Aushim meegekomen! Aushim zet zich nog meer in dan de rest, waarschijnlijk om te compenseren voor de dagen dat hij niet mee was gekomen। Als goede basketbalspeler en geholpen door zijn enthousiasme vergat hij zelfs even dat het een voetbalwedstrijd was en gebruikte hij zijn handen om een doelpunt tegen te houden. De Bengalen, als fanatieke voetbalfans, begonnen luidkeels “Matthias Suarez” en “Thierry Henry” te roepen (beide spelers gebruikten hun handen om een wedstrijd te beinvloeden nvdr). De match eindigde zoals altijd bij zonsondergang.

Na het avondeten introduceert Hannes het spel ‘jungle speed’ aan 2 stafleden. Beiden hebben het spel snel door en blijken over zeer goede reflexen te beschikken, iets wat bij Camille niet het geval is en waardoor ze keer op keer verloor. We krijgen tijdens het spel te horen dat het wagentje waar Shaupaun inzat, die ons na een week alleen te hebben gelaten terugkwam, gekanteld is. Gelukkig bleef hij ongedeerd en komt hij een paar uurtjes later toch aan. Gerustgesteld beslissen we te gaan slapen, want vrijdag belooft een interessante dag te worden.

Dag 19 : vrijdag 23 juli

Zoals verwacht werd vrijdag een dag die we niet snel zullen vergeten। We waren op de hoogte gebracht dat een groep Belgen, die in Bangladesh zijn voor de Damiaanactie, Kailakuri kwamen bezoeken. We zijn samen met hen op dezelfde vlucht in Bangladesh aangekomen en hadden al wat kennis gemaakt op de luchthaven. Dr. Baker stelt ons voor om in zijn plaats een rondleiding te geven. Ze kwamen rond 11u aan en hun aankomst zorgde voor nog meer verbaasde blikken van de patiënten en dorpelingen van Kailakuri. Zeven blanken is voor hen al ongelofelijk, dus wanneer er 15 blanke vrouwen en 1 jongen aan worden toegevoegd is de verbazing des te groter.

Ze werden door de staf van Kailakuri onthaald met liederen en thee। Een meerderheid vertrouwde of lustte de thee echter niet, wat wij nogal grappig vonden gezien een kopje thee altijd het hoogtepunt is van onze maaltijd। Na een korte inleiding over het project, beginnen wij onze rondleiding van de kliniek. Hannes en Aushim zijn de gidsen van dienst, terwijl de andere Haspatal-leden kennismaken met enkele groepsleden van Damiaanactie (om praktische redenen zal er vanaf nu naar verwezen worden als ‘de Meisjes’, sorry Aaron J). De meisjes luisteren aandachtig naar de uitleg van Hannes en om hen op hun gemak te laten voelen haalt Adam bij zijn stukje uitleg zelfs zijn beste Oost-Vlaams dialect boven. Ze schrokken van de primitieve werk- en leefomstandigheden, zowel voor het behandelen van de patiënten als de manier waarop wij hier logeren. Bij ons bezoek aan het Damiaanactie-ziekenhuis werd ons snel duidelijk waarom. Na de rondleiding werden de Meisjes bedankt door de stafleden van Kailakuri en werd er een afscheidslied gezongen.

Toen was het onze beurt om hun ziekenhuis te bezoeken. Terwijl de Meisjes op hun vans (driewielers met een plank achterop) richting Jalchatra vertrekken, klimmen wij op onze fietsen voor wat in normale omstandigheden een ritje van een uur moet zijn. Een rit van een uur indien alles goed verloopt, wat natuurlijk niet het geval was. De vele gaten in het wegdek, kettingen die om de haverklap losspringen en zelfs 2 kettingen die gewoonweg breken zorgden ervoor dat de rit uitdraaide op een tocht van twee uur. Gelukkig waren de Meisjes zo vriendelijk om op ons te wachten voor het eten. Bij het inrijden van het domein van Damiaanactie viel het contrast met Kailakuri onmiddelijk op. Mooi afgewerkte gebouwen ipv leemhuizen met golfplaten, een oprit met 2 witte jeeps ipv een aardeweg met een kar met 2 grote buffels, een mooi onderhouden tuin ipv ananasvelden. Binnen het hoofdgebouw was het verschil met Kailakuri even groot. Comfortabele zetels ipv een doek op de grond, een mooi gedekte tafel ipv met de ene hand zijn bord te moeten vasthouden om met de andere hand te kunnen eten.

Het was ook even wennen aan de door de frigo gekoelde cola en het fruitsap die op tafel stonden। We moeten toegeven dat we na onze fietstocht toch even hebben genoten van het comfort dat ons aangeboden werd. Toen we hoorden dat we verse groentesoep en pannekoeken als middagmaal kregen, verscheen er eveneens een glimlach op ons gezicht. Het staflid van Kailakuri dat met ons was meegekomen, geloofde zijn ogen niet. Niet alleen was het voor hem de eerste keer dat hij met bestek at, hij kreeg dan nog pannekoeken met choco en confituur aangeboden. Zijn gelaatsuitdrukking was goud waard. We lieten ons even gaan en aten totdat onze maag vol was. Adam liet zich zoals gewoonlijk goed gaan en at op zijn eentje 2 kommen soep en 6 pannekoeken! Shaupaun en Gil laten de kans niet liggen om nog snel een kopje koffie te drinken voor dat het onze beurt was om rondgeleid te worden door de Meisjes.

Het ziekenhuis was ingedeeld in verschillende afdelingen zoals Kailakuri, alleen waren de gebouwen altijd wel iets groter। Een opvallend verschil met het Kailakuri ziekenhuis was dat staff (waaronder de meisjes) en patienten van elkaar gescheiden worden door een groot grasveld, de drempel om met de patienten om te gaan ligt dus iets hoger. De Meisjes toonden ons ook trots het gebouw dat zij helpen bouwen, het wordt een nieuwe afdeling voor resistente TBC-patiënten. Na de rondleiding nodigen ze ons uit om samen met hen een Mandi-dorpje (de lokale etnische groepering) te bezoeken. Daar werden we getrakteerd op een festival met dans, gezang en gedichten. We kregen allemaal een glas van de lokale wijn, gemaakt op basis van rijst. De meningen erover zijn verdeeld. Sommigen slaagden er niet in om meer dan 1 slok binnen te krijgen terwijl anderen tot 4 glazen leegdronken (u mag zelf raden wie... Adam natuurlijk). Om het feest te beëindigen en het hele dorp te bedanken besloten we om samen met de Meisjes de Brabançonne te zingen. Ons initiatief leidde ertoe dat het feest echt lostbarstte. Samen met het hele dorp begonnen we in de regen rond te dansen. Een geweldige ervaring.

Omdat de avond ondertussen al gevallen was en een paar fietsen buiten gebruik waren, werd er ons aangeboden om in Jeep teruggebracht te worden। Juist voor ons vertrek krijgen we nog een pot oploskoffie cadeau van Griet, een van de begeleidsters van de Meisjes। Een cadeau dat we met veel plezier en dankbaarheid ontvingen। We sluiten de dag af door de evenementen nog eens op een rijtje te zetten. We komen tot het besluit dat, ondanks het genieten van de tijdelijke luxe, we veel liever ons avontuur in Bangladesh ten volle ervaren door onze primitieve levensomstandigheden.

Dag 20 : zaterdag 24 juli

Zaterdag begon zoals alle andere dagen। Opstaan, eten, bakstenen stuk kloppen। Na het middageten waren we uitgenodigd door een staflid om zijn winkel die zich 2 dorpen verder bevindt te bezoeken. We vertrokken met negen, verdeeld over 2 vans, een zware opdracht voor de 2 kleine bengalen die ons moeten vervoeren. De gemiddelde van-bestuurder weegt tussen de 40kg à 50kg, terwijl de meerderheid van de groep meer dan 70kg weegt. Een heuse beproeving voor de bestuuders dus, die ze toch succesvol hebben volbracht (mits enige hulp wanneer het bergop ging).

In het naaiwinkeltje werden we getrakteerd op suikerbollen en shingala (wat we ook serveerden op onze eetfestijnen)। Loic kreeg einderlijk de kans aangeboden om pan te proeven. Aushim weigerde nog altijd om nog maar een klein beetje ervan in zijn mond te nemen. Het is dan ook met alle aandacht op hem gericht dat Loic moedig het blaadje in zijn mond stak. Het samentrekken van zijn gezicht sprak boekdelen. Ondanks de walging die te lezen was in zijn ogen, weigerde hij de pan uit te spuwen. Tot nu toe is hij de enige van de groep die het tot het bittere einde heeft uitgehouden, waarvoor hij heel wat respect verdient.

Adam, Hannes, Nils, Gil en Loic besloten om nog eventjes in het dorpje rond te wandelen, kwestie van de lokale sfeer wat op te snuiven। De rest vertrok onmiddelijk terug richting werf. Na een halfuurtje wandelen beslissen de vijf jongens om te voet terug te keren. Terug in Kailakuri horen ze dat Camille en Virginie besloten hebben om vanavond pasta klaar te maken. Pasta die Hannes het land heeft binnen gesmokkeld op vraag van de groep. Iedereen keek dan ook ongeduldig uit naar een nieuw feestmaal, na de frietjes van een week geleden. Nadat Hannes de nodige aankopen gedaan had, begonnen de meisjes aan de saus. De jongens kijken met knorrende maag toe, terwijl Camille en Virginie zich, net als Adam de week ervoor, volledig toewijden aan hun missie. De woorden “het is klaar” leidden bijna tot een stormloop naar de borden toe. Camille en Virginie zorgen ervoor dat iedereen evenveel kreeg. Vanaf de eerste hap werd het al snel duidelijk: de meisjes hadden het voortreffelijk gedaan. Het smaakte gelijk nooit tevoren. Iedereen at tot hij geen hap meer binnen kreeg en sommigen hadden na 3 borden nog altijd niet genoeg gegeten. Het was dan ook met volle maag dat iedereen zijn matras ging opzoeken die avond.

Dag 21 - zondag 25 juli

Zondagochtend kregen we eindelijk de kans om iets anders te doen dan bakstenen stuk te kloppen. We ontbreken aarde voor de veranda en we krijgen te horen dat we deze mogen gaan halen op 300m van onze werf. We krijgen een kar en een paar kudals en beginnen vol enthousiasme aan onze nieuwe opdracht. Heel de voormiddag graven we en vullen we de kar met aarde, rijden er dan mee naar de werf, laden die uit, gaan terug om die te vullen, enz. In de namiddag doen we dit nog een paar keer, maar de zon zorgt ervoor dat de vermoeidheid al snel toeslaat. Om 17u komen 2 kinderen ons halen om met hen te gaan voetballen. We hadden het hen ’s ochtends beloofd en stoppen dus met werken. Na een dag zware arbeid zien we dat de veranda al bijna op de juiste hoogte is gebracht. Het resultaat van een dag zwoegen mag er dus wel wezen. Onze dag eindigt met een voetbalmatch (zonder Aushim, maar met zijn vader!) tot zonsondergang en ’s avonds een spel ‘jungle speed’ met de staff.

Gil