And it grows, and it grows, and it grows, ...

Dag 10 en 11: 14 en 15 juli 2010

Vandaag zullen Nils en Adam met de fiets naar een subcenter voor diabetici trekken, voor de hele dag. Daarom zijn ze ook zeer vroeg wakken, zoals de ijverige meisjes die stipt om 7u20 bij ons (de jongens) aanwezig zijn voor het ontbijt. De andere jongens worden stilaan wakker. We krijgen een leuke verrassing: naast een lieve « goedemorgen » van de twee meisjes krijgen we ook iets nieuws als ontbijt: « shemai », een soort rijstpap met lekkere kruiden. Iedereen is het eens, shemai als ontbijt is veel beter dan rijst!

Terwijl die twee jongens gaan fietsen gaan de andere werken op de werf. Vandaag proberen we mee te metsen, maar al snel blijkt dat metsen niet zo gemakkelijk is. Virginie en Loïc leren snel, maar toch wordt er besloten om het metsen over te laten aan de Bengaalse metser en een van zijn arbeiders. Hij kan het immers veel beter en sneller. We zorgen voor de rest: bakstenen brengen tot dichtbij de muren en het zand voor het cement zeven.

Het weer is spijtig genoeg zeer slecht. Terwijl we de zon net vreesden, is deze de laatste dagen nog niet tevoorschijn gekomen. Van tijd tot tijd valt er regen die de werken tijdelijk stillegt. Door de hoge vochtigheidsgraad zitten we hier ook met een tekort aan kleren, het duurt eeuwenlang voor dat ze drogen!

Het goede nieuws is dat op het einde van de werkdag, om 17h30, de funderingen van de buitenmuren klaar zijn.

De dag erna, op 15 juli 2010, is de zon nog altijd onzichtbaar. We beginnen zeer vroeg met werken, aangezien we de regen al voelen aankomen. Nu de bakstenenfunderingen van de buitenmuren klaar zijn, kunnen we deze vullen met aarde. Dan pas zullen de funderingen echt klaar zijn. Ondertussen zijn de metsers begonnen met de funderingen van de binnenmuren.

Na de middagpauze hebben we ineens recht op 2u stortregen. Aangezien we niet kunnen werken maken we nog wat beter kennis met de werkmannen. Ze laten ons Bengaalse muziek horen via hun gsm en vragen meer informatie over Gil zijn notebook. Ze vragen zich af hoe de foto's die we trekken op de notebook terechtkomen. Na 2 uur kennismaking kunnen de werken opnieuw beginnen. De aanwezige gaten vullen is niet meer mogelijk, want de aarde is hier zo compact (goed voor de fundering!) dat ze na de regenval aan elkaar blijft plakken en zeer moeilijk in stukken te hakken is. De metser heeft ons momenteel dus niet echt meer nodig, behalve dan om af en toe bakstenen tot bij hem te brengen.

Het gisteren bestelde cement komt aan, maar door de weersomstandigheden zakt het kleine kamionetje in de modder, op 75m van onze stockageruimte. Met z'n allen helpen we de 30 zakken van 50 kg cement te dragen naar de ruimte. De stoere gespierde jongens (op mijzelf na) ontbloten hun torso en kunnen zonder probleem elk 1 zak dragen. De anderen gebruiken een kruiwagen of doet het per twee. De meisjes maken gebruik van deze gelegenheid om de jongens te bewonderen.

Balans van de dag: de 4000 bakstenen beginnen stilaan op te geraken en de funderingen zijn klaar!!!

Dag 12 en 13: 16 en 17 juli 2010

Nu dat de funderingen klaar zijn, werken we allemaal samen om ze met aarde te vullen. Ter beloning van ons enthousiasme schijnt de zon weer. Vandaag hadden we echter liever geen zon gezien want hij zorgt ervoor dat iedereen na een halfuur in zijn eigen zweet drijft.

Om 10uur worden we door onze kok beloond met vers limoensap (even lekker als tijdens de eetfestijnen). Op zo'n moment is er niets lekkerder!

Onze kok begint stilaan onze smaak beter en beter te begrijpen. De verschillende gerechten worden klaargemaakt in samenspraak met ons, en rijst als ontbijt is een ver verleden: vanaf nu geen rijst meer als ontbijt! Oef! De maaltijden worden meer geapprecieerd, ook al is het altijd rijst, omdat er meer gevarieerd wordt met groenten en vlees. Om nog meer variatie te hebben, besloten we om morgenavond zelf het avondmaal klaar te maken: frieten!

Het blijft heel de dag schoon weer, we kunnen dus snel vooruit met de werken. In 8 uur tijd zijn de funderingen volledig af (gevuld met aarde enal) en zijn we een stuk vooruit betreffende de gewone buitenmuren.

Op het einde van de dag zijn de 4.000 bestelde bakstenen nog niet aanwezig. De tractor zat blijkbaar ergens vast maar is wel onderweg. We beginnen te vrezen dat we morgen niet zullen kunnen metsen want onze vooraad aan baksteen is bijna volledig op (er blijven een tiental bakstenen over).

Na al dit zwoegen is het tijd voor een welverdiende douche. Een Bengaalse vrouw doet aan Camille het vriendelijke voorstel om haar te wassen. Het meisje gebruikt alle mogelijke gebaren om de vrouw weg te krijgen uit de douche. Wanneer dit eindelijk lukt, gaat de vrouw hetzelfde voorstel aan Virginie doen, die evenzeer het voorstel haastig afwimpelt.

Juist voor het avondmaal krijgen we een telefoontje van de bakstenenverkoper, zijn tractor met 2000 bakstenen zit op 700m van de werf gebloqueerd in de grond. Een van de wielen is in de gracht geraakt waardoor zijn laadwagen aan het kantelen is en de bakstenen niet langer veilig zijn! De laadwagen wordt snel leeggemaakt en dankzij een andere kamion wordt hij uit de gracht getrokken.

Ondertussen zijn we gaan eten en rond 21u gaan we opnieuw helpen. De laadwagen wordt gevuld met 1000 bakstenen, naar de werf gebracht en op de werf uitgeladen. We keren dan terug om de overblijvende bakstenen op te halen en om 23h laden we de laatste bakstenen uit op onze werf.

De meisjes doen 's avonds en heel onaangename ontdekking in hun slaapplaats: een schorpioen wandelt zomaar over de muur naast hun bed. Gillend maken ze een eind aan zijn leven met Camille's schoen. Tien minuten nadat ze in hun bed zijn gekropen luidt er weer gegil: een enorme spinnencocon is op Camille's muskietennet gedeponeerd door een of andere spin. Virginie toont zich moediger dan ooit: zij die spinnen zo vreest, durft de cocon los te prutsen en buiten te gooien. De meisjes willen immers niet wakker worden in gezelschap van duizend mini-spinnen.

De zon op dag 13 schijnt nog harder dan de dag ervoor. We kijken er naar uit om vanavond frieten te bakken onder leiding van haspatal-kok Adam.

Maar eerst moeten we gaan werken. Terwijl de metser de muren verder optrekt, maken wij de niveau's net buiten het gebouw gelijk. De overblijvende aarde gebruiken we in de verschillende ruimten van het gebouw om de vloer te verheffen. Deze moet immers 7 inches (17,5 cm) verhoogd worden. Daarop zullen we een laag bakstenenvloer aanbrengen en daarboven een soort chappe, maar dit is slechts voor binnen een paar weken.

Zo zijn we de hele ochtend bezig. Net voor de middagpauze hebben we het niveau bijna overal gelijk gemaakt. Wel moet er in de drie ruimtes nog een beetje extra aarde, die we van de plaats die momenteel de veranda vormt gaan kappen. De veranda gaan we vervolgens weer aanvullen met van elders aangebrachte aarde. Dit is weliswaar een taak voor morgen, want tijdens de namiddag is de zon zo hard aan het schijnen dat aarde kappen onmogelijk is.

We beslissen daarom om het zand (dat eerder aangebracht werd op de plaats waar de eerste lading 4000 baksteen uitgelaten werd) te gaan halen met de bengaalse kruiwagen.

Na 6 keer heen en weer gaan is het pauze voor iedereen. Ik blijf nog met de meisjes (de werf bevindt zich net voor hun slaapplaats) om daar het verslag te schrijven en zo ook de metsers te helpen met het beslissen ove de geschikte plaats voor de vensters en deuren. Adam is ondertussen met mijn vader en de kok de boodschappen gaan doen voor de frieten.

's Avonds geeft chef kok Adam de nodige bevelen aan zijn vrienden om de 8kg's patatjes te schillen en te snijden. In één uur waren ze allemaal gesneden in fijne frietjesvorm. Het bakken zelf ging veel trager en was ook veel moeilijker. We konden er niet zoveel tesamen bakken en vaak waren ze langs de buitenkant verbrandt. Ook waren ze heel vettig. Door tijdstekort konden we slechts de helft van de frieten bakken, en iedereen ging slapen met een lege maag. De kok ging thuis nog rijst eten, want hier in Bangladesh is het zo: als je geen rijst eet, dan heb je niet gegeten.

Frieten maken was dus een zeer toffe ervaring, maar lekker was het niet echt. Toch verdienen Adam, Nils en Gil een dikke proficiat, want het zo lang volhouden voor het hete vuur is iets dat ik nooit zou kunnen.

Aushim