Website

Plus d'information sur notre site web - Meer informatie op onze website: http://www.haspatal.tk

Thursday, August 19, 2010

Work hard, visit harder!

Nous sommes désormais sur la route, loin de Kailakuri en train de découvrir d’autres beautés du Bengladesh. Nous nous sommes entre temps séparés en deux groupes, Nils, Adam et Hannes d’un côté, les autres de l’autre. Malheureusement, nous n’aurons plus le temps de vous informer de ce qui se passe ici grâce au blog. Nous restons de toute façon toujours joignables à travers nos GSM.

We zijn ondertussen ver van Kailakuri, en maken gebruik van de laatste dagen om Bangladesh wat te bezoeken. We zijn gesplitst in twee groepen, Nils, Adam en Hannes langs de ene kant, de rest langs de andere. We zullen helaas geen tijd meer hebben om jullie op de hoogte te houden via de blog. We zullen uiteraard altijd bereikbaar zijn via onze GSM's.

Byebye Kailakuri...

Jour 39 - mercredi 11 août

Aujourd'hui, nous installons l'électricité. Quand je dis nous, je parle d'Adam et Hannes, et le reste qui essaie de les aider au mieux. Quand il s'agit de couper et placer les fils électriques le long des murs, tout va bien. Mais une fois qu'Adam commence à tout raccorder aux différents interrupteurs, la plupart ne peuvent que regarder un peu bêtement cinq minutes durant, avant de renoncer d'essayer de comprendre. Le reste de la journée se passe plutôt dans le calme.


Jour 40 - Jeudi 12 août

Aujourd'hui, pas grand chose de nouveau au programme. Les ouvriers continuent à doucement cimenter les murs, les menuisiers sont toujours occupés avec la conception des volets des fenêtres, tandis qu'Adam et Hannes continuent de plancher sur l'installation électrique. Le reste du groupe tente d'aider où il peut en filtrant le sable, en apportant le mortier aux maçons et en assistant Adam à l'électricité.

Dans l'après-midi, Camille, Stéphanie et Virginie demandent si elles peuvent traire une des vaches de Kailakuri. Un vieil homme leur montre comment il faut faire, mais le coup de main a du mal à venir aux filles. La vâche est aussi un peu nerveuse et donne des coups de pattes dès qu'un inconnu s'approche d'elle, ce qui rend la tâche plus compliquée encore, mais toutes arrivent à en tirer quelques giclées de lait.

Le soir, nous sommes invités chez le maçon. Après le périple pour certains qu'est de marcher sur une route boueuse, nous arrivons dans son petit village. Il nous installe sur son lit et ses chaises, et allume la télévision. Puis, il sort d'un coffre son lecteur DVD, qu'il conserve encore emballé dans son plastique, et nous montre une partie d'un film. Puis il commence à nous servir à manger. Nous lui avions bien précisé de ne pas faire trop à manger, que nous dînerions avant, pour qu'il ne se ruine pas en un repas pour dix personnes. Malheureusement pour nous, il ne nous a pas écouté et avait préparé un petit festin : shemaï avec du riz soufflé (que nous demanderons aux cuisiniers de nous préparé comme petit-déjeuner avec du sucre et du lait) et des pitas, faites avec de la pâte de riz et du sucre. Après tout ça, nous n'avions déjà plus faim et redoutions la suite. Mais ce qui vint redonna tout de suite faim à la plupart: des 'routi', sorte de palata en plus fin, avec un poulet délicieusement préparé.

Après avoir mangé au point d'en exploser, nous sommes encore vite invité chez un des ouvriers qui habite juste à côté, et dont la femme nous a aussi préparé quelques pitas. C'est avec grande peine que certains arrivent à en manger un ou deux (même Adam a du mal à tout manger, c'est pour dire!). Nous finissons par emmener les restes avec nous pour les manger le lendemain et montrer notre appréciation à la famille. C'est dans le noir et la boue que nous rentrons seuls, fatigués et le ventre trop remplis chez nous.

Jour 41 - vendredi 13 août

Aujourd'hui, une partie du groupe part rendre visite à la maison d'un des paramédics, Minhaz, qui est devenu entretemps un de nos amis, et aller visiter un palais restauré. Aushim, Loic et Gil décident de rester pour aider sur le chantier.

La maison de Minhaz est assez loin, à une bonne heure de vélo. Une bonne partie de la route est aussi en très mauvais état, ce qui ne facilite pas le voyage. Une fois arrivés dans son village natal, nous déposons nos vélos au bord des rizières, car la maison de Minhaz se trouve au milieu des plantations, il faut donc faire une petit bout de chemin à pied. Là-bas, nous sommes comme d'habitude assis, on nous donne à boire et à manger (du shemaï avec des pitas de fleur de riz). Nous partons ensuite direction le palais, accompagné de l'un de ses oncles.

Le palais est assez décevant. Pour une raison qu'on ignore, tout est fermé, on ne peut pas entrer à l'intérieur, seulement se balader dans les jardins. A côté du palais se trouve une mosquée, et nous demandons à Minhaz s'il est possible de la visiter. Après avoir attendu un peu parlementé, nous sommes autorisé à entrer dans l'enceinte pour la voir de plus près, mais hors de question d'entrer dans la mosquée même. Quand-même, nous sommes contents d'avoir pu la voir d'aussi près.

Il est déjà 15h quand nous retournons à la maison de Minhaz, alors qu'Aushim avait demandé d'être de retour pour cette heure. Mais ce n'est qur plus d'une heure plus tard que nous avons pu partir pour Kailakuri, les parents de Minhaz nous avaient préparé un repas de midi un peu tardif que nous pouvions refuser. C'est vers 18h que nous rentrons à Kailakuri, certains couverts de boue, et apprenons que les garçons qui sont restés n'ont pas chaumé. Les travaux ont bien avancé, et nous commeçons à croire qu'il sera peut-être possible de partir lundi matin.

La soirée se passe calmement, tout le monde répète un peu les chansons que nous présenterons lors de la fête qui sera donnée en l'honneur de la maternité dimanche.

Jours 42 et 43 - samedi et dimanche 14 et 15 août

Une longue journée nous attend. Nous voulons aider les ouvriers au mieux pour que les travaux avancent vite, il faut encore en outre cimenter une pièce en entier plus quelques moitiés de mur, et faire les sols. En préparation de la fête de demain qui se déroulera sur le chantier, nous voulons aussi nettoyer le chantier. Une fois que nous commençons, plusieurs patiënts ainsi que du staff viennent nous aider à tout balayer.

Ce travail est finalement vite fini, la plupart en profitent pour faire une petite sieste. Ce qui tombe bien, parce qu'une nuit blanche est en perspective. Pour finir les travaux à temps (la deadline est fixée pour dimanche), les ouvriers sont prêts à travailler de nuit, et les garçons vont se relayer pour les aider au cours de la nuit.

Mais avant ça, nous avons rendez-vous avec certaines personnes du staff, qui avant notre départ ont souhaité partager un repas avec nous. Ils ont été spécialement acheté les ingrédients de loin, que nos cuisiniers ont préparé pour en faire un délicieux repas.

Malheureusement, vers la fin du repas, il commence à dracher, et nous avons peur que les ouvriers finalement ne reviendront pas ce soir pour travailler. Peur pour rien, ils arrivent tous les trois vers 22h30, même si le maître maçon est arrivé saoûl, très euphorique, et a fini par dormir une bonne partie de la nuit. Mais les deux autres ouvriers ainsi qu'Aushim, Gil et Loic ont bien travaillé et le matin, il ne reste plus que les sols à finir.

Les ouvriers nous rejoignent pour le petit-déjeuner, et se remettent ensuite directement au travail. Les menuisiers sont en même temps aussi arrivés, et finissent de poser les portes et fenêtres, qui sont magnifiques, tout en bois massif. Vers midi, la menuiserie est finie et il ne reste plus que le sol de la véranda à faire et la finition des autres pièces.

Dans l'après-midi, nous rangeons à nouveau le chantier des ordures qu'ont laissé derrière eux les menuisiers et la pluie, puis nous nous préparons pour la fête. Les garçons mettent leur longi et les filles leur kameez pour l'occasion (sauf Stéphanie qui est directement partie de Dhakka à son arrivée et n'a pas pu en acheter). La cérémonie étant en l'honneur du bâtiment, Aushim la commence en coupant un ruban rouge, tandis qu'Adam dévoile la plaque sur laquelle il est écrit que cette maternité a été donnée par l'association PraubashBangau. Les festivités peuvent ensuite commencer, et Belges et Bengalis chantent et dansent tour à tour. La première chanson que nous chantons est un désastre : certains Bengalis décident de nous accompagner avec leurs instruments, ce qui nous déstabilise complètement (un manque d'entraînement en est aussi sûrement la cause). Nous nous débrouillons mieux avec notre chant bangla. Puis vient notre chanson néerlandophone, qui est un mix de différentes comptines, et nous finissons avec « Poupée de cire, poupée de son » de France Gall. Durant toute la cérémonie, nous pouvions voir le maître maçon finir le sol de la véranda, ce qui donnait un chouette petit plus à la fête.



La cérémonie se termine par plusieurs speech, en commençant par celui d'Aushim, qui remercie Kailakuri, staff et patiënts, pour leur générosité et l'amitié qu'ils nous ont offert. C'était tellement bien dis que les autres membres de Projet Haspatal n'avait rien à ajouter, à part encore remercier une fois encore Kailakuri. Shaupaun dis encore, au bord des larmes, à quel il est fière de ce projet et de sa réussite. Pi-Jon nous a ensuite remercier pour la maternité et notre ouverture d'esprit. Il nous explique qu'il avait peur d'avoir à faire à de petits snobs bourges, incapables d'apprécier la beauté de Kailakuri. Comme nous l'avons déjà dit, non seulement la construction, cmais c'est également cette expérience humaine que nous avons pu vivre avec tout le monde ce dernier mois et quelques jours qui nous intéresse.

Après la cérémonie s'en suit une séance photo avec le staff et les enfants. Nous sommes aussi encore invité à boire une dernière tasse de « dut-tcha » (thé au lait) avec Roton. Après ça, tout le monde fait ses adieux à sa manière. Les garçons vont jouer une dernière fois au foot, Aushim reste sur le chantier avec les ouvriers, les filles disent au revoir aux personnes auxquels elles se sont attachées. Tout le monde passe sa soirée à faire ses valises et à encore parler à quelques Bengalis devenus amis avant d'aller dormir un peu. Réveil à 3 heures demain !


Monday, August 16, 2010

A small step for Steph...

Vrijdag 6 augustus
Vandaag breekt mijn eerste volledige dag op Kaliakuri aan. Ik merk al snel dat de warmte ervoor zorgt dat ik in geen tijd nat ben van het zweet, en dat nog voor de dag goed en wel is van start gegaan.
Mijn eerste ontbijt bestaat uit bananen en shemaï: een papje gemaakt van melk en vermicelli. Het goedje is bijlange zo slecht niet als het eruit ziet, maar aangezien ik al een paar dagen wat last heb van mijn maag, besluit ik wijselijk er niet al teveel van op te eten.
Eenmaal iedereen z’n ontbijt binnen heeft, trekken we naar de werf. De werkmannen die het dak maken werken goed door: zowel de isolerende houten matjes als de golfplaten liggen er bijna op. Wij plaatsen ondertussen de omkaderingen van de ramen en deuren in de ervoor voorziene holtes.
In de namiddag haasten we ons om deze met beton vast te hechten. Eens die klus geklaard, fietsen we met z’n allen (met uitzondering van Aushim en Shaupaun) naar ons plaatselijk ‘zwembad’. Hoewel het water warm is en dus niet zo’n verfrissend effect heeft, genieten we toch met volle teugen van de zwempartij/moddergevecht. Na het zwemmen nemen we gauw een douche bij de Pirgacha Mission alvorens we naar Mia, de zus van Pijon, gaan. Ze heeft alweer heel wat lekkers voor ons klaarstaan: ananas, heerlijke koekjes en koffie. Het duurt niet lang voor alles op is. Jammer genoeg kunnen we niet zo lang blijven: de staffleden van het ziekenhuis wachten op de fietsen waarmee we weg zijn om terug naar huis te kunnen keren.
’s Avonds spelen we eerst een tijdje met de kinderen van het dorp. De frisbee en de ballon vallen erg in de smaak: ze amuseren zich te pletter. Daarna ga ik met Adam en Hannes voor het eerst naar het dorp. Ik ontdek de vele kleine winkeltjes waar je echt vanalles kan kopen. Nadat Hannes zijn lievelings chips en koekjes heeft gekocht, gaan we nog een dutcha (thee met melk) drinken in het lokale café’tje. Masud (een staflid van Kailakuri) en één van onze werkmannen komen er gezellig bijzitten. Daarna keren we terug naar huis. Iedereen is behoorlijk moe en kruipt snel in bed.

Zaterdag 7 augustus
Vandaag ga ik samen met Virginie en Camille voor het eerst mee naar de zangles die we krijgen van Bruno. Ze leert ons twee Bengaalse liedjes aan, die we tegen het einde van ons verblijf in Kaliakuri zelf gaan moeten zingen. Het eerste lied heeft een behoorlijk ingewikkeld ritme dat we duidelijk nog niet helemaal onder de knie hebben: zowat alle nieuwsgierige Bengalen die zijn komen luisteren lachen ons uit. Gelukkig is het tweede liedje al een heel pak makkelijker en krijgen we dat snel onder de knie.
Na het zingen keren we terug naar de werf, waar de jongens al heel wat werk verricht hebben: de omkaderingen van de deuren die we gisteren geplaatst hebben, blijken er binnenstebuiten in te steken. We moeten ze terug losmaken, omdraaien en in de goede richting terug vastmaken in de deuropeningen. Voor de rest verrichten we vandaag voornamelijk kleine werkjes: zand gaan halen en zeven, water halen, muren nat maken, ...
Rond 10u nodigen de vrouwen die koken voor de stafleden Camille, Virginie en mij uit. Ze staan erop om ons de traditionele kledij aan te doen, de sari. De stoffen die we om ons heen gewikkeld krijgen zijn prachtig maar zeer warm en vooral bijzonder onhandig om op de werf te werken! Om de vrouwen niet te beledigen besluiten we de sari’s tot de middag aan te houden.
De werkmannen plamuren ondertussen de voorkant van het gebouw. De jongens bouwen tussen het werken door een schommel voor de kindjes uit de buurt. Ook dat lijken ze heel plezant te vinden. Sommige Haspatalleden kunnen het niet laten om zelf ook eens wat te schommelen en weer even kind te zijn. In de late namiddag spelen we alweer frisbee en voetbal met de kinderen uit de buurt, tot het pikkedonker is.


Zondag 8 augustus
Vandaag gaan Camille en ik mee met het ‘village work’. Baby’s worden tot de leeftijd van vier jaar opgevolgd: het gewicht wordt regelmatig gecontroleerd en indien het nodig blijkt krijgen ze medicatie. We zijn met de fiets en stoppen op één voormiddag bij een vijftal families. Camille had vooral jonge kindjes die zo goed als allemaal ondervoed waren. Ikzelf heb vooral oudere kindjes (3-4 jaar) bezocht, die ongeveer allemaal een correct gewicht hadden. De mensen behandelen ons als koningen: we kregen telkens een stoel (waarschijnlijk de enige stoel die ze in huis hadden), een glas water en kregen een waaier om wat te bekomen van de warmte. Het was behoorlijk frustrerend om niet echt te kunnen communiceren met de families.
Persoonlijk vond ik het mooi om te zien dat ze de zieke kindjes voorzien van medicatie, maar het erge was dat dit niet op een correcte manier gebeurde. Voor het minste kwaaltje kregen kindjes een aantal pillen antibiotica, niet eens een volledige tablet pillen, wat antibiotica-resistentie in de hand werkt. Enfin, het werd toch een aangename voormiddag voor ons beide!

Ondertussen begint de rest van het team met het leggen van de vloer in 2 van de 3 kamers. De ondergrond moet effen gemaakt worden, er moet zand gestrooid worden en bakstenen moeten één voor één recht en op de correcte hoogte naast elkaar geplaatst worden. Later zal hier een laag beton over gegoten worden om een effen vloer te bekomen.

Gil en Loïc mogen deze namiddag meespelen met het Jampur voetbalteam voor de halve finale van de regionale beker. Om onze jongens wat moed en energie te geven, beslissen we 's middags Double Chicken soep te eten. Rond 14u vertrekken we met moto’s naar het voetbalveld. We kruipen per twee achter de motorbestuurders en genieten van een zalige rit. Onderweg naar het voetbalveld maken we een stop in een klein dorpje waar we thee en koekjes krijgen. Eenmaal we dat allemaal binnen hebben rijden we verder naar het voetbalveld waar we onthaald worden als helden. Een enorme massa Bengalen loopt naar ons toe en omsingelt ons. De organisatoren van de voetbalmatch duwen de massa uiteen en leiden ons naar een lokaaltje waar de gouverneur van Tangail district en nog een aantal belangrijke mannen zitten. We krijgen koekjes en thee voorgeschoteld terwijl Gil en Loïc zich gaan klaarmaken voor de match. We installeren ons langs het veld en wachten gespannen af op het startsignaal. Het valt op dat de ploeg waarbij onze jongens meespelen wat zwakker is als de tegenstanders. De eerste helft van de match eindigt op 0-0. Tijdens de 2e helft van de match komt Gils droom uit: na een belachelijk dansje waarbij hij zijn verdediger deconcentreert, trapt hij de bal binnen! Hij zorgt voor een overwinning van 1-0. Na het fluitsignaal dat het einde van de match aangeeft, begeven al de Bengalen zich rondom ons: ze hebben waarschijnlijk nog nooit zoveel blanken bijeen gezien. Helaas krijgt de winnende ploeg zo goed als geen aandacht van het publiek... Met heel wat moeite lukt het de motorbestuurders om ons uit de gigantische massa te krijgen. We stoppen alweer in het dorpje waar we voor de match halt hadden gehouden en krijgen alweer wat te drinken en stukjes appel. We kunnen onze ogen niet geloven: appels in Bangladesh?! Daar moeten we de komende dagen zeker naar op zoek gaan. Het wordt hier vroeg en snel donker, dus we beslissen door te rijden naar Kailakuri.
Een aantal mensen kruipt helemaal uitgeput in bed, terwijl de rest nog even het spel weerwolf speelt alvorens er ook in te kruipen.

Maandag 9 augustus
Vandaag werken we verder aan de vloer, terwijl de werkmannen de achtergevel plamuren. Helaas zijn er bepaalde werkmannen die besloten hebben om aan een zéér traag tempo verder te werken. De vele opmerkingen van Aushim en Shaupaun hebben helaas weinig effect. Gelukkig zijn de schrijnwerkers harde werkers en werken ze op één dag het dak van de veranda af.
Tijdens de zangles leren ook de jongens het tweede liedje, dat gelukkig een pak makkelijker is dan het eerste liedje dat ons werd aangeleerd. Op een paar uitspraakfouten na krijgen we van onze ‘zanglerares’ te horen dat we een mooie stem hebben, “choundor gola!”.
In de late namiddag trekken we met z’n allen naar Hagurakuri. We zaten met drie à vier man per van (fiets met een grote plank achteraan waarop goederen of mensen kunnen vervoerd worden). De jongens wilden graag een lunghi kopen: een soort rok dat veel mannen hier dragen. Nadat de jongens hun keuze gemaakt hebben, gaat Adam op zoek naar geschikte elektriciteitskabels.
Een deel van de groep profiteert van het vrije moment om een partijtje cramboard te spelen. Dat is een typisch Bengaals spel, dat een beetje vergelijkbaar is met biljard. Er is een zwarte en een witte ploeg, elk bestaande uit 2 personen. Elke ploeg moet proberen zo snel mogelijk al de schijfjes van z'n eigen kleur in de gaatjes in de vier hoeken van het bord te kaatsen. Al snel staan er een heleboel Bengalen rondomo ons te kijken hoe we met véél (soms héél veel) moeite de schijfjes de hoeken in kaatsen. Het spel duurde veel te lang: Bengalen spelen het spel uit in een vijftal minuten, ons spel duurde ongeveer 20 minuten (we moeten hier duidelijk nog heel wat op oefenen). Omdat er maar geen einde bleek te komen aan ons partij’tje, besluit Shaupaun uiteindelijk zelf de overblijvende schijfjes zonder al teveel moeite de gaatjes in te kaatsen.
Adam had niet de juiste kabels gevonden, en besluit ’s anderendaags samen met Shaupaun naar een grotere stad te trekken om daar op zoek te gaan naar het juiste materiaal.
We drinken met z’n allen nog een glaasje limonade in het winkeltje van Roton, één van de stafleden, alvorens we naar huis vertrekken. Omdat het al even donker is (de zon gaat hier onder rond 19u30), vinden we maar moeilijk drie vans die ons nog tot in Kaliakuri willen voeren. Na heel wat onderhandelingen van Shaupaun, kunnen we eindelijk allemaal vertrekken. Terwijl de eigenaars van de vans zich kapot zweten van het fietsen, genieten wij van de prachtige sterrenhemel en de exotische, vaak onbekende nachtgeluiden.
Eenmaal terug thuis, passen de jongens voor het eerst hun lunghi. Een stevige knoop maken om te voorkomen dat het hele spel naar beneden valt, blijkt geen makkie. Shaupaun zal de knoop nog’n paar keer mogen voordoen die avond. We spelen samen met Masud en Minaz nog een partij’tje Jungle Speed en kruipen dan in bed.
Dinsdag 10 augustus
Adam en Shaupaun vertrekken naar Madhaupur om geschikte elektriciteitskabels, schakelaars, ventilators en lampen te kopen. Ondertussen werken wij verder aan de vloer van de veranda. De aarde moet worden afgeschraapt tot alles ongeveer effen is. Na heel wat geknoei lukt dit ons en kunnen we zand en bakstenen beginnen plaatsen.
Tijdens de zangles mogen we de twee liedjes op ons eentje zingen, zonder de hulp van Bruno. Het lukt al aardig goed, al zeg ik het zelf!
's Avonds gaan we naar het plaatselijke café om nog een paar dutcha's te drinken. Moedige Adam beslist in lunghi te paraderen door het dorp. De Bengalen vinden het grappig om een blanke in lunghi te zien. Hij krijgt die avond veel bekijks!
Stephanie

Tuesday, August 10, 2010

Zondag 1 Augustus (dag 28)

Deze zondag verliep zeer rustig. Na het ontbijt moesten we enkel de metser af en toe stenen brengen en daar stopte onze taak. De schrijnwerkers hadden ook geen nood aan helpende blanke handen.

Door de regen zijn de vloeren in de verschillende ruimtes herschapen tot modderpoelen. Hierdoor zag Hannes de kans schoon om aan de verveling te ontsnappen en mij (Nils) te dwingen tot een episch moddergevecht, met als resultaat dat we er beiden na afloop zeer proper uitzagen.

Ook na de middag was er niets nieuws onder de zon, enkel dat we vanaf vier uur gingen koken met Masud ter gelegenheid van friendshipsday. Masud zou met ons noedels maken als hoofdgerecht en pitta, een soort gefrituurd deeg met kokosnootvulling, als dessert. Eigenlijk kwam het erop neer dat we look, gember, aardappeltjes en kokosnoot moesten snijden en de pitta's moesten vouwen en Masud deed al het eigenlijke koken.

Uiteindelijk, rond acht uur konden we beginnen met de noedels te verorberen en had ook Pijon zich bij ons gevoegd. Het eten gebeurde in haast algemene stilte, enkel onderbroken door dankbetuigingen aan Masud en Adam die al aan het proberen was om meer voedsel te bemachtigen. Ook de pitta's smaakten heerlijk. Al dit lekkers had natuurlijk tot gevolg dat sommigen zich aan het overeten waren en zelfs Adam zei (wel pas na twee borden noedels en een pitta of elf) dat hij niet meer uit honger aan het eten was.

Maandag 2 Augustus (dag 29)

Iedereen hoopte dat de metsers vandaag klaar zouden zijn. Om het werk wat te laten opschieten hadden ze voor een extra metsers gezorgd. Dit zorgde er ook voor dat wij wat meer in actie konden schieten door zand te halen, bakstenen aan te dragen enzomeer.

Na de werken wou de metser ons menemen naar een brug en een bakstenen gebouw dat sterk lijkt op het onze. Gil en Loic gingen echter niet mee, maar verkozen om te voetballen. Na een korte wandeling kwamen we aan bij een cafétje en trakteert de metser ons op een theetje en een lekker koekje. We sloegen een weggetje in en de metser bood ons Zambora aan. De pachter (die aan onze metser grond verhuurde en eigenaar van boom met Zambora) snijdt deze deskundig zodat wij kunnen smullen. Een Zambora heeft veel weg van een enorme appelsien, maar dan in een hele dikke groene schil. De smaak doet eerder denken aan een pompelmoes, enkel smaakt deze exotische vrucht minder sterk.

Na het eten van twee vruchten schonk de pachter ons nog eens vijf vruchten. Doordat het echter al donker was geworden, besloot de metser om de brug en het ander bouwwerk een andere keer te gaan bekijken en besloten we met een snoepje bij de broer van de metser.

Voor onze terugweg hadden we twee aanstekers gekocht die voorzien zijn van een lampje. Adam en Hannes maakten van de duisternis gebruik om Camille de stuipen op het lijf te jagen. Onze nachtelijke terugtocht had nog als grote voordeel dat we de sterrenpracht in al zijn glorie konden bewonderen, evenals de soms massaal aanwezige vuurvliegjes.

Terug in het ziekenhuis aangekomen, waren de kok en zijn assistent ons al aan het opwachten met het avondeten. Na het eten legde Masud ons het kaartspel 29 uit en zochten we onze slaapplaatsen op.

Dinsdag 3 Augustus (dag 30)

Het einde van de metselwerken kwam eindelijk in zicht, de laatste driehoeken werden gemetst. Ook de schrijnwerkers lijken mooi werk te geleverd te hebben, daar was namelijk een einde gekomen aan het eeuwige geschaaf. Het enige slechte nieuws was dat Hannes zich vandaag niet zo goed voelde en heel de dag in zijn bed bleef.

Vandaag werden Camille en Virginie verrast door Adam en een grote emmer (vuil) water.

Er werd ook een einde gemaakt aan de mogelijkheid om los te barsten in een moddergevecht, we hebben namelijk zand in al de kamers gedaan om een einde te stellen aan de modderpoelen.

Ondertussen hielden Aushim, Loic en Minas zich bezig met het vervaardigen van een basketring. Veel van de Bengalen hadden nog nooit basket gespeeld, met veel gelach tot gevolg.

's Avonds hielden we ons bezig met het bekijken van een film.

Woensdag 4 Augustus (dag 31)

De metsers waren er vandaag niet, dus het enige wat we konden doen waren de muren vochtig houden. Al snel brak er een watergevecht uit tussen enerzijds Gil en Adam en anderzijds een paar kleine kinderen (die het onderspit moesten delven).

Net voor het middagmaal werd het hout gebracht voor de ramen en deuren, in een kar getrokken door buffels. De buffels werden losgemaakt om ze te laten grazen op onze werf. De jongens profiteren van de gelegenheid om een ritje te vragen op de logge beesten. De buffeleigenaar laat hen toe acrobatiën op hun rug te maken. Wanneer Camille op een van de buffels kruipt loopt het anders dan verwacht. De buffel apprecieert blijkbaar niet hoe het arrogante kind op z'n rug kruipt. Ze durft dan nog eens op z'n hals te meppen, alsof hij 'n paard is. Hij zal haar eens 'n lesje leren. Hij stapt bruusk achteruit en begint rodeo-bewegingen uit te voeren. Gelukkig laat de buffel het hierbij en kon een bange Camille er snel van afspringen.

Normaal gezien zouden we vandaag gaan zwemmen, maar aangezien er iemand gestorven was in de missie waar de zwemvijver gelegen is, kon dit niet doorgaan. Ter vervanging gingen we een bezoekje brengen aan een groot kunstmatig meer dat vooral gebruikt wordt om in te vissen. De man die ons naar dit meertje bracht was een van de weinige hindoes. Zijn naam was echter zo lang dat Adam bij het aanhoren van de laatste lettergreep de eerste al vergeten was. Bij aankomst bleken de aanliggende gebouwen van een schooltje te zijn. Al snel werden we omringd door een horde schoolkinderen. Rond dit meer woonden vooral zeer arme mensen. Na een wandelingetje rond het meer vertrokken we terug met de fiets en brachten we een bezoekje aan de familie van Roton. Daar werden we verwelkomd met een drankje, annanas en een hard gekookt ei. In dit kleine wooncomplex woonden een hele hoop mensen. De ouders, Roton, zijn broer, zus en neef woonden allen samen met hun gezin in 4 gebouwtjes die rond een centraal pleintje gebouwd stonden. De meisjes werden onder handen genomen met nagellak, blos enzomeer door de vrouw van Roton. Het belachelijke eindresultaat willen we jullie zeker niet onthouden.

Donderdag 5 Augustus (dag 32)

Vandaag werden de deuren en ramen geplaatst. In het begin lieten ze niet toe dat wij hierbij hielpen, maar al snel werd het toekijken ons teveel en schoten we in actie. Twee personen hielden zich bezig met het passen van de ramen en aanduidingen maken voor waar de metalen verankeringspunten moesten komen. Nog eens twee personen hielden zich bezig met het aanbrengen van deze metalen verankeringen. Het resultaat was dat we twee dagen werk hadden verwezenlijkt in een dag.

Vandaag kwam Stéphanie zich bij ons voegen. Ze had de pech om te arriveren op een zeer warme dag. Iedereen was aan het puffen en aan het zweten. Na een korte rondleiding begon ze direct mee te helpen waar ze kon.

's Avonds had Dr. Baker ons uitgenodigd om met hem te spreken. Hij voelde zich eigenlijk schuldig omdat hij de indruk gaf weinig interesse in ons te hebben. Hij zei dat we de oorzaak hiervan moesten zoeken bij zijn ziekte (was herstellende van een griep) en bij de druk die op zijn schouders rustte om een jaarverslag te maken. Dit jaarverslag had trouwens zijn doel niet gemist, een professor had naar aanleiding van dit verslag zijn jaarlijkse steun opgetrokken van 30 000 NZD (Nieuw-Zeelandse dollar) naar 100 000 NZD. 100 000 NZD komt ongeveer op 5 000 000 takka. Om het ziekenhuis één maand te laten functioneren is er een bedrag van 1 000 000 takka noodzakelijk. Het is dus duidelijk dat deze verhoging belangrijk nieuws is voor Dr. Baker en de mensen van dit ziekenhuis.

Vrijdagochtend zou Dr. Baker vertrekken op vakantie, ons gesprek was dus een soort afscheid. Hij wou ons vertellen hoe hij via omwegen in Bangladesh terecht gekomen is.

Hij vertelde ons dat hij geneeskunde gestudeerd had in Nieuw-Zeeland zonder enige specialisatie. Na zijn studies ging hij naar Vietnam, waar de oorlog vollop aan de gang was. Nieuw-Zeeland had een ziekenhuis in het zuiden. Dr. Baker vertelde ons ook dat in zijn geboorteland een sterk gevoel van gelijkheid heerst tussen de verschillende bevolkingsgroepen, volgens hem was dit ook een reden waarom de Nieuw-Zeelandse dokters zo goede banden hadden met de inheemse bevolking en daarom tot het einde bleven.

Dr. Baker zijn ervaringen in Vietnam leerden hem dat veel tropische ziekten amper aandacht krijgen door buitenlandse dokters, eenvoudigweg omdat tijdens de opleiding dit als minder belangrijk wordt beschouwd. Daarom volgde hij na zijn eerste Vietnam avontuur tropische geneeskunde in Australië. Daarna ging hij terug naar Vietnam, maar deze keer zonder Nieuw-Zeelandse collega's. Tijdens het vertellen van zijn eigen leven, kwamen er vele anekdotes naar boven. Zoals dat op een dag de ambassade iedereen de raad gaf om Vietnam te verlaten. Dr. Baker en zijn collega sloegen deze raad in de wind, met de gedachte dat de ambassade in de hoofdstad onmogelijk beter kon weten wat de toestand ter plaatse was. Wat Dr. Baker niet wist was dat het Zuid-Vietnamese leger zich volledig uit het gebied waar hij verbleef had getrokken. Dit had als resultaat dat al snel de communisten voor de deur stonden die hen zagen als Amerikaanse handlangers en ze enkele maanden gevangen hield.

Toen ook aan zijn tweede Vietnam avontuur een einde kwam, trok hij naar Engeland om daar in Liverpool pediatrie te studeren. Wanneer hij ook deze studies beëindigde, kwam Zambia aan de beurt.

Na een kort verblijf in Zambia komt Bangladesh eindelijk bovenaan zijn lijstje. In het begin werkte hij in redelijke grote ziekenhuizen en hield hij zich voornamelijk bezig met pediatrie. Na ergens eens ontslaan te zijn belandde hij in de missie van Pirgasa. Hij vond werk in de dispensary van Tarbai en maakte de uitbeiding van deze mogelijk tot een klein ziekhuisje. Oorsprongkelijk was Kailakuri een subcenter hiervan, nu zijn de rollen echter omgedraaid.

Door de juiste mensen te kennen en vrij veel geluk was het mogelijk om diabetes en tb gedeelte uit de bouwen en ook mogelijk te maken voor de armsten. Hij begon ook met het systeem van paramedics (arme mensen die van hem een korte opleiding krijgen).

Kailakuri heeft momenteel vooral nood aan een extra dokter. Iemand van de paramedics opleiden is voor Kailakuri onmogelijk door de extreem hoge kosten. Bengaalse dokters komen in het algemeen uit rijke families die niet tevreden zullen zijn om te werken voor de armsten uit de bevolking en voor een zeer laag loon. Toch blijven ze vol goede moed zoeken naar een Bengaalse dokter om hier te komen helpen.

Nils

Monday, August 2, 2010

Our journey continues...

Jour 22 – Lundi 26 juillet

Aujourd'hui nous avons creusé les fondations pour la véranda de la maternité. A cela ont précédé des tas de mesures, tâche à laquelle Adam et Aushim se sont adonnés avec ardeur. Une fois les fondations creusées, les briques dûrent être placées. A ce moment là, le maçon dut venir en aide aux deux jeunes ingénieurs, pour qu'elles soient mises bien droites. Le reste de l'équipe ne se tourne pas les pouces: le cassage de briques est à nouveau au programme. Ensemble avec un ouvrier, nous réduisons les briques en morceaux à l'aide de marteaux. Nous nous demandons si les derrières des ouvriers bengalis sont faits de pierre, car ils peuvent rester assis sans problème pendant des heures avec une brique comme seul siège. Nos séants à nous, malgré leur couche de graisse bien plus importante, ne résistent pas longtemps. Camille ne tarde pas à se confectionner un siège à base de quelques briques et un sac en plastic. Les petits enfants du village nous viennent en aide et, à notre surprise, cassent les briques presqu'aussi bien que nous.



Vers 16h30, tout le monde commence à se préparer pour le grand match de foot qui se jouera entre le staff de l'hôpital et quelques villageois, contre les Belges accompagnés par un de nos ouvriers et notre cuisinier. Plus de 100 personnes sont venues regarder le match! Certains grimpent même aux arbres pour avoir une meilleur vue. Au dernier moment, on nous fait comprendre que Virginie et moi ne pourrons pas jouer, parce que nous sommes des filles. La déception est grande, surtout qu'on nous avait dit qu'on pourrait jouer. Vexées, nous quittons le terrain pour bien leur faire comprendre qu'on n'apprécie pas.
Les garçons nous résument le match: la première mi-temps à été marquée par un arbitre d'une severité qui n'avait d'égal que son équité. Il sifflait chaque mouvement comme une faute ou un hors jeu, paralysant totalement le jeu. Malgré l'arbitre, le staff de Kailakuri arrive à mettre un goal prenant donc le dessus avant la fin de la première mi-temps. Une pause agréable durant laquelle on nous offre des bonbons, de l'eau et un bout de citron vert à mettre en bouche, apportés par différentes personnes très motivées. Nous profitons également de la mi-temps pour convaincre l'arbitre de siffler moins souvent et surtout uniquement quand il y a lieu de le faire. Opération réussie car la deuxième mi-temps débute avec trois buts éclairs des Belges suite à la fin de la symphonie pour sifflet. Les deux buts de Gil et le but d'une de nos recrues Bengali font désormais pencher la balance en notre faveur. Le public s'agite énormément devant les prouesses de Shaupaun. Chacune d'elle est accompagnée de quelques applaudissement et surtout, curieusement, de rires. Les applaudissements atteignent leur apogé suite à la retournée acrobatique de Shaupaun (véridique!) qui ne termine malheureusement pas dans les filets! Nous encaissons finalement un deuxième but mais contre-attaquons rapidement et terminons le match sur un but de Loïc. Score final 4-2, Victoire belge!



Le soir, le cuisinier nous fait goûter à des piésu, sorte de boule de lentilles rouges friturées, délice que nous connaissions déjà grâce à Rokshana (la maman d'Aushim) et que nous avions servi à notre dernier repas festif bengali. Les piésu étaient réussis mais personellement, je préfère ceux de Rokshana.

Jour 23 – Mardi 27 juillet

Nous remplissons aujourd'hui de terre les fondations que nous avons crées la veille. Nous mettons la véranda à niveau, pendant que les ouvriers bengalis appliquent la couche de béton qui tiendra ensemble le bâtiment. Cette couche relie les différentes faces du bâtiment. Notre maçon ne se sent pas très bien depuis hier. Il tousse beaucoup et a le regard aqueux. Nous espérons qu'il ne tombera pas malade.

A midi, un des petits Belges mange avec peu d'appétit. Hannes en a ras-le-bol de la nourriture (qui est souvent cuisinée de la même façon et pas très variée). Nous le rassurons: beaucoup d'entre nous sont passés par là, mais l'on finit par s'y habituer.

L'après-midi, nous allons à nouveau casser des briques. Nos derrières vont finir par s'endurcir, tout comme notre mental.
Camille et Virginie ont accepté l'invitation d'une des membres du staff pour aller manger chez elle. Elle s'appelle Rahella et habite à 30min en vélo de l'hôpital. Elle vient nous chercher en plein milieu des travaux, à 14h, alors qu'il était prévu que nous partions à 17h.


Comme nous en avons assez de casser des briques, nous laissons les garçons sans scrupules et accompagnons Rahella chez elle. Petit détail: Rahella ne parle pas un mot d'anglais. Aushim et un autre membre du staff échangent quelques mots avec elle et lui disent que nous devons être de retour à 17h au plus tard. Nous écrivons encore rapidement sur un papier « Amora ekhron chollé zhabo » ce qui signifie « Nous devons partir maintenant » et l'enfourrons dans notre poche.
Rahella habite dans un tout petit village dans un coin boisé. Ses amies et voisines accourent en nous voyant arriver. On nous installe sur des chaises devant la maison de Rahella et deux femmes s'empressent de nous éventer. Une dizaine d'enfants s'affairent autour de nous et nous dévisagent avec étonnement. Le piercing de Virginie est sujet de curiosité. Pourtant, les femmes ici en ont toutes aussi, mais dans le nez.
Rahella décide de s'attaquer à nos cheveux. Visiblement, notre tignasse ébourrifée par la ballade à vélo doit être traîtée d'urgence. Elle détache nos cheveux, nous recoiffe et repositionne nos pinces à sa guise. Ensuite, elle va chercher un pot que nous croyons contenir du shampoing. Nos yeux s'agrandissent d'étonnement: va-t-elle vraiment laver nos tifs? Le pot s'avère contenir un espèce de talc parfumé. Rahella asperge Virginie en première. Je ne peux m'empécher d'éclater de rire à la vue: avec plein de poudre blanche partout et un expréssion un peu paniquée, Virgnie est à mourir de rire. Heureusement, la poudre a une odeur très agréable. Nous regardons l'heure et voyons qu'il est 16h30. Temps de rentrer donc.
Nous sortons notre papier avec la phrase Bengali et la décrétons à Rahella. Sans succès. Rahella ignore notre demande et disparait dans sa maison. Nous appelons Aushim avec le gsm et le passent à Rahella. Aushim lui explique que l'on doit être rentrées pour 17h parce que Shaupaun a apporté des 'misti' pour nos ouvriers, que le maçon veut manger avec tout le monde (cette sucrerie, misti, est mangée lors d'évènements, quand on démarre un nouveau projet). Nous voulions en offrir au moment ou nous avions entamé la construction de la maternité, en raison du projet que nous avions commencé ensemble, mais n'en avions pas trouvé à ce moment-là.
Rahella n'en fait qu'à sa tête: alors qu'elle répond à Aushim que nous allons éffectivement partir, elle redisparaît dans sa cuisine... Ça ne réssemble pas vraiment à un départ. Nous attendons encore cinq minutes puis rappelons Aushim. Celui-ci se fache et nous ordonne de monter sur nos vélos pour montrer à Rahella qu'on veut vraiment partir. A la vue de notre initiative, Rahella se rue sur nous et nous entraine dans sa maison. Sur le lit, sont exposés des tas de plats avec des mets variés: panade qu'on appelle shimaï, riz avec oeufs et épinards, poisson et petites crevettes, palatas,...
Horrifiées, Virginie et moi nous nous regardons. Rahella a cuisiné toute cette nourriture pour nous, on ne peut pas partir comme ça sans même goûter. Nous nous installons et commencons à engloutir toute cette nourriture à une vitesse folle. Il est 17h10 quand nous quittons les lieux, la peau du ventre tendue comme celle d'un tambour. Nous arrivons à Kailakuri bien trop tard, le maçon était déjà parti, se sentant vraiment trop mal. Les garçons nous anoncent que le staff de Kailakuri a organisé un match spécialement pour nous, parce que nous n'avons pas pu participer à celui de lundi. Nous pouvions difficilement refuser, et malgré nos ventres trop remplis nous avons donc joué avec les hommes de Kailakuri qui ne font pas un problème de footballeuses. Malgré tout, nous nous sommes bien amusées à jouer avec tout le monde, ce fût un super match.

Jour 24 – Mercredi 28 juillet

En ce beau jour très chaud, nous avons droit à un Nils malade. Le pauvre tousse et a mal à la tête. Il annonce qu'il va rester au lit (beste papa en mama, geen zorgen, ondertussen is hij weer helemaal op de been). Un peu plus tard, un des ouvriers vient nous annoncer que le maçon et l'autre ouvrier sont malades eux aussi. Ils ont de la fièvre et ne sont pas en état de travailler. C'est embétant car nous avons besoin d'eux et à cause de ça nous prenons du retard dans les travaux. Comme nous ne pouvons rien faire aujourd'hui, nous décidons de prendre congé.

Ca fait longtemps que nous avions envie d'aller nager, et comme il fait magnifique, c'est l'occasion rêvée. Il y a un espèce d'étang pas loin et en 15min à vélo nous y sommes. Nous y allons à 6: Aushim, Gil, Loïc, Adam, Camille et Virginie, accompagnés d'un membre du staff nommé Pijon.
Nils se sent trop mal pour nous accompagner et Hannes était déjà parti au subcenter pour la journée, comme certains d'entre nous l'avaient déjà fait avant.

L'espèce de grand bassin creusé qui fait office de piscine contient une eau chaude et de couleur brunâtre mais on s'en fout, on est bien trop contents de pouvoir piquer un plongeon par cette chaleur! Nous encourageons Aushim à entrer dans l'eau: l'infortuné n'aime pas beaucoup la nage.
Il s'élance tout de même, mais reste en zone sûre (c'est à dire ou l'on a pied). Adam ne peut pas s'empêcher d'attraper un poisson mort flottant à la surface de l'eau pour le tenir devant ma figure. Le tenant tellement près de mes yeux, je ne comprends pas tout de suite de quoi il s'agit. Un « bééérk! » dégoûté ne tarde pas à suivre. Nous posons pour la photo dans l'eau, ce qui provoque presque la noyade de Gil et Loïc, auxquels Aushim s'est agrippé de toutes ses forces.


Après la nage, nous nous rendons à vélo rendre visite à la soeur de Pijon, qui travaille à la mission qui se trouve pas loin où nous sommes allés nager.
Pijon est un Bengali très joyeux et aimable, qui ne manque pas de nous montrer qu'il nous apprécie. Sa soeur fait de même: un énorme récipient remplis de morceaux d'ananas au jus de citron et une tasse de caffé nous attendent. Nous vidons le récipient en moins de temps qu'il en faut pour le dire. Je me sers de café bien trop fort, et en porterai les conséquences plus tard dans la soirée. Une fois revenus à Kailakuri, nous sommes à nouveau invités pour jouer au foot. Un autre chouette match clotûre cette belle journée.

Jour 25 – jeudi 29 juillet

Pemière constatation de la journée: Nils n'est toujours pas guéri. Deuxième constatation: le maçon non plus. Une deuxième journée d'inertie s'annonce. Le matin, nous arrosons d'eau le béton et le mortier des briques de notre maternité pendant qu'Adam de son côté accompagne quelques membres du staff de Kailakuri à une visite à domicile chez des patients. Après, nous n'avons plus rien à faire. Ça nous embète que les travaux soient retardés. À cause de ça, nous aurons moins de temps pour voyager que prévu. Nous décidons de faire une ballade l'après-midi. Pas loin de l'hôpital se situe un parc, nommé « Dochalla ». Le parc, qui est en même temps une forêt, est composé de plusieurs parties. Nils décide de nous accompagner, même s'il ne se sent pas encore tout a fait guéri. Nous partons avec nos vélos et nous rendons d'abord dans un petit coin vert, très joli mais visiblement conçu pour les riches, où les gens vont parfois pic-niquer. Ensuite, nous visitons une tour qui donne une vue très étendue sur le parc et ses alentours. Au bas de la tour broutent une jument et son poulain, des vaches et des chèvres. Nous grimpons en haut de la tour pour admirer la vue, qui se révèle être très belle. Ensuite nous rentrons pour l'hôpital.
Le soir, nous mangeons une soupe Knorr que Gil avait apportée en sachets. La soupe en poudre, c'est un changement agréable quand on mange toujours du riz.



Jour 26 - vendredi 30 juillet


Aujourd'hui encore, notre maçon n'est toujours pas guéri. On lui a demandé hier de faire venir une connaissance à lui, qui va reprendre le travail. Ce dernier ne tarde pas à arriver. Nous espérons que ça ne va pas créer trop de problèmes (nous ne savons pas si l'autre maçon est aussi qualifié, etc).
Une bonne nouvelle: notre Nils lui, est guéri! Le voilà qui sourit à nouveau, il était temps.
La matinée se déroule dans le calme. Pendant que Gil et Loïc remplissent de terre les différentes pièces du bâtiment, Aushim, Camille et Virginie arrosent le mortier des briques avec de l'eau (rituel qu'il faut répéter tous les jours, sauf quand la pluie s'en charge). Comme il n'y a que de la maçonnerie à faire pour le moment, l'après-midi, nous ne pouvons rien faire pour aider. Chacun s'affaire donc à ses propres occupations. Gil et Hannes jouent avec les petits enfants, Virginie lit un livre, etc.
Les enfants viennent nous voir tous les jours. Trois d'entre eux sont particulièrement adorables et déjà attachés à nous: Pochondit, un garçon de 7 ans, Iti, sa petite soeur de 5 ans et Bipacha, leur copine âgée de 8 ans.

Le nouveau maçon se révèle être aussi bon que son confrère. Par contre, il a une autre méthode pour maçonner. Il n'hésite pas à critiquer la technnique de l'autre. Nous sentons bien que les deux maçons ne s'aiment pas beaucoup. Mais le nouveau maçon fait avancer rapidement le boulot, nous n'avons donc pas à nous plaindre.

La journée touche à sa fin et la soirée est semblable aux précedentes: douche, repas suivi de jeux de société et discussions, petites disputes, rigolades,...

Jour 27 – Samedi 31 juillet

Aujourd'hui, notre maçon est guéri. Il remballe aussitôt le remplacant. Normalement, nous aurons fini la maçonnerie dans 3 jours. Ensuite, il faudra encore sûrement deux semaines pour le toît et les finitions. La matinée, nous apportons des briques aux ouvriers et jouons avec Bipacha, Pochondit, Iti et leurs petits amis. Une des fillettes qui n'a même pas 10 ans porte un bébé. Ici les gamins trimballent les bébés partout avec eux.


Nous nous étonnons souvent de la confiance que les mères octroient aux enfants en leur confiant les tout petits. Hannes prend le bébé sur ses genoux, qui se met aussitôt à fondre en larmes. Virginie a plus de succès. Bébé la préfère nettement à ce blond bizarre. L'après-midi, nous ne pouvons rien faire pour aider dans la maçonnerie, et pour passer le temps nous regardons un film sur le laptop, excepté Aushim qui vérifie les travaux du chantier ainsi que Loïc et Gil qui sont allés visiter un subcenter.
Petit Pochondit regarde le film avec nous, du début à la fin. Il n'a sûrement rien compris à l'histoire mais n'a pas voulu quitter l'écran de ses yeux. Massud, un des membres du staff qui est en chaise roulante nous rejoint. C'est une personne très aimable que nous apprécions, mais un peu collant parfois. Il nous propose de le rejoindre pour son night shift à 18h pour nous aprendre à donner une piqûre aux patients diabétiques.
A 18h, nous nous rendons chez les patients. Massud nous explique leur système pour détecter le taux de glucose dans l'urine. Chaque patient a une petit carnet dans lequel il doit indiquer son taux de glucose à l'aide de barres. La plupart des patiënt étant illétrés, Kailakuri a développé un système fonctionnant avec des barres, le nombre de barre indiquant le taux de glucose dans le sang et la dose d'insuline préscrite. Ensuite il nous montre comment introduire l'aguille de la seringue dans le bras des patients. Seuls Adam, Loic, Virginie et Camille s'y risquent.


Après nous rejoignons nos dortoires pour déguster un délicieux poulet cuit façon bengali.
Aushim et Virginie n'ont pas de chance: Massud nous rejoint et commence à leur raconter une histoire d'amour (NB de Virginie : Massud était au départ venu donner une leçon de bangla à Camille qui le lui avait demandé, cette dernière s'est désistée au dernier moment et n'a rien fait pour nous secourir!). L'histoire en question dure 1h30 et vous devez savoir que Massud a une voix très monotone et parle très lentement... Pendant que les autres ont fuit devant l'écran du laptop, Aushim et Virginie eux, sont bien forcés de l'écouter. Je crois qu'ils ont eu leur 'dose Massud' pour un bon petit moment. C'est fatigué que chacun regagne sa moustiquaire.

Camille

Saturday, July 31, 2010

The working of kailakuri

Maandagochtend krijgen we een rondleiding van Dr. Baker door het volledige ziekenhuis. Hij wil ons laten zien hoe alles werkt en welke patiënten waar verblijven.

Het ziekenhuis wordt onderscheiden in twee hoofddelen, het inpatient gedeelte en het outpatient gedeelte. Het inpatient gedeelte dient voor patienten die vast in het ziekenhuis blijven, hieronder de patienten met ondervoeding, zwaardere vormen van diabetes en patienten met een nood aan intensieve zorg, later meer hierover. Het outpatient gedeelte zijn eigenlijk dagpatienten, zij verblijven hier niet, ze moeten op bepaalde tijdstippen langskomen voor controles of insulinespuiten. Hieronder vallen de TB patienten (tuberculose), diabetes patienten en de zogenaamde general patients.

Alvorens verder te gaan zullen we even uitleggen wat de structuur en bedoeling van het ziekenhuis is.

De leuze van het ziekenhuis is 'Health for the Poor, By the Poor'. Omdat er zoals in de meeste ontwikkelingslanden geen sprake is van betaalbare gezondheidszorg is het voor armen zeer moeilijk om aan medische hulp te geraken. Er bestaan overheids- en prive-ziekenhuizen maar deze zijn onbetaalbaar voor mensen van de middenklasse en armer. Daarom wou Dr. Baker, de oprichter en nog steeds het hoofd van het ziekenhuis, een andere manier vinden om te zorgen dat arme mensen wel op een voor hen betaalbare manier degelijk behandeld kunnen worden. Een belangrijk onderdeel in deze speciale ziekenhuisstructuur zijn de 'paramedics'. Dit zijn mensen, ook gewoon armen uit de omgeving, die in het ziekenhuis functioneren als dokter maar die eigenlijk geen enkele officiële dokters- of verplegingsopleiding hebben gehad, iets wat in België absoluut ondenkbaar is. De eerste drie weken dat wij in het Kailakuri ziekenhuis verblijven zijn er eigenlijk maar twee echte dokters aanwezig, Dr. Baker uit Nieuw-Zeeland en Dr. Marico uit Japan. Tot teleurstelling van Dr. Baker vertrekt Dr. Marico al de 20e juli. Dr. Marico is geen vaste dokter en verbleef hier maar enkele maanden , Dr. Baker is dus de enige dokter die hier altijd aanwezig is. De meeste paramedics zijn door Dr. Baker opgeleid voor een bepaalde specialisatie, het zijn dus geen volwaardige dokters maar binnen hun vakgebied zijn ze wel voldoende opgeleid om de patiënten goed te begeleiden.

Ook de verpleegsters van het ziekenhuis zijn zogenaamde 'paramedics', ze hebben dus ook geen officiële opleiding gehad maar zijn door Dr. Baker opgeleid binnen een bepaald vakgebied. Wanneer patienten behandeld willen worden wordt er, indien mogelijk, ook verwacht dat er enkele familieleden meekomen om te helpen bij het koken of het tuinieren in het ziekenhuis.

Door deze redenen kan het ziekenhuis blijven functioneren enkel op basis van schenkingen. Om een idee te hebben van de kostprijs gaf Dr. Baker het volgend voorbeeld: De kostprijs van de zorg van alle patienten van het volledige Kailakuri ziekenhuis voor een jaar tijd komt overeen met de kostprijs van de zorg voor vijf patienten in een ziekenhuis in Nieuw-Zeealand gedurende tien dagen.

Terug naar de rondleiding: We beginnen bij het outpatient gedeelte. Alvorens naar de specifieke afdelingen te gaan, passeren we eerst langs de registration desk.


Hier komen de patienten voor het eerst binnen en wordt er gekeken wat het ziekenhuis kan en wil doen voor de patient. Er wordt ook een eerste basisonderzoek uitgevoerd waarbij de bloeddruk en de hartslag gemeten worden. Een grote moeilijkheid voor een ziekenhuis dat als doel heeft enkel de armen te dienen is deze armen van de rijken te onderscheiden. Het probleem is dat arme mensen net de neiging hebben om hun mooiste kleren aan te doen wanneer ze naar het ziekenhuis komen en dat rijken net hun oudste en vuilste kleren gaan zoeken om binnen te kunnen geraken in het ziekenhuis. Hierdoor heeft het ziekenhuis een man ooit langdurig behandeld en achteraf bleek hij een eigenaar van twee bussen te zijn, wat een grote rijkdom betekent. Omdat het ziekenhuis vooral de bevolking uit de regio wil bereiken is het meestal door familieconnecties en huisbezoeken wel mogelijk om na te gaan of iemand in dit ziekenhuis op de juiste plaats is. Er onstaat een ongemakkelijk moment wanneer we aan Dr. Baker vragen hoe een arme of een rijke Bengaal gekleed gaat. Hij besluit om het maar met de wijzende vinger aan te duiden, enkelen van ons doen even of ze niet aan het luisteren zijn.

Naast de registration desk is er een trainingszaal aanwezig, hier wordt aan nieuwe patienten aangeleerd hoe ze met hun eigen gezondheid moeten omgaan. De opleidingen worden gegeven door een van de eerste diabetes-patienten van het ziekenhuis. Veel van de staff-leden zijn voormalige patienten.

De trainingszaal wordt ook gebruikt voor het gebed 's morgens en 's avonds. In tegenstelling tot de rest van Bangladesh is het in het Kailakuri ziekenhuis de gewoonte dat de drie religies bij elkaar zitten voor het ochtendgebed. Hindu's, Moslims en Christenen zingen beurt om beurt hun gebed terwijl de aanhangers van de andere twee religies erbij zitten. Het zorgt elke dag opnieuw voor een mooie ochtendsoundtrack bij ons ontbijt.

Na de registration desk bezoeken we de TB-afdeling, deze bevindt zich onder de veranda van de apotheek en het archief waar ook alle administratie van het ziekenhuis wordt bijgehouden door project manager Pi-Jon.


Het hoofd van de TB afdeling is een goedlachse man genaamd Surutch, een paramedic. Wanneer we langs komen zitten zijn nieuwe assistent en twee patienten bij hem. De behandeling voor de TB patienten is voor de patienten volledig gratis, de medicijnen worden betaald door de Damiaanactie.

De TB afdeling was ook de eerste afdeling van het ziekenhuis en diende vroeger als subcenter voor de Damiaanactie. Bij de TB afdeling wordt niet enkel de variant op de longen behandeld die bij ons bekend is. TB kan ook optreden aan de huid, de keel, de ruggengraat en nog veel andere lichaamsdelen. Door de aanwezigheid van TB patienten hangen er op het domein van het ziekenhuis verschillende bordjes waarop staat dat het verboden is te hoesten en te spuwen binnen het ziekenhuis domein.

Aan de andere kant van de apotheek vinden we de diabetes afdeling, deze is normaal ondergebracht in het hutje waar wij slapen. Deze afdeling biedt hulp aan in totaal 1600 mensen. Omdat diabetes permanent behandeld moet worden is het onmogelijk om de behandeling volledig gratis te houden. Naarmate van je inkomsten betaal je een maandelijkse bijdrage aan het ziekenhuis, deze varieert van 2 tot 100 taka (85 taka = 1 euro, gemiddeld dagloon = 140 taka). De insuline wordt volledig betaald door de Diabetes Association of Bangladesh. Omdat insuline zeer duur is en dus niet zomaar kan uitgedeeld worden komt er veel administratie bij kijken om aan te tonen welke patienten welke hoeveelheden insuline nodig hebben, dit is een van de belangrijkste taken van Pi-Jon.

Het laatste gebouwtje in het outpatient gedeelte heeft de naam 'General Patients'. Hier worden de patenten behandeld met andere aandoeningen dan diabetes en TB. Op het moment dat wij hier langskomen zijn er twee paramedics en twee patienten aanwezig. Omdat er hier veel meer patienten zijn dan in de andere gedeeltes en dit minder eenduidige behandelingen zijn, liggen de wachttijden voor de patienten iets hoger. Het gebouwtje ligt tegen onze eetplaats dus tijdens het wachten amuseren de patienten zich volop met ons eindeloos aan te staren.

Naast de afdelingen van de patienten liggen enkele slaaphutjes, deze zijn voor staffleden die hier permanent verblijven of die te ver wonen om dagelijks naar huis terug te keren. De mannen overnachten in het outpatient en de vrouwen in het inpatient gedeelte.

We steken de hoofdweg over die het ziekenhuis in twee delen opsplitst en komen uit bij het inpatient gedeelte. Eerst passeren we een bouwwerf waar enkele Belgische studenten zich bezig houden met het bouwen van een bevallingsgedeelte. Geen idee hoe ze het in hun hoofd hebben gehaald maar ze zouden zich beter met nuttigere dingen bezighouden zoals hun facebook checken of playstation spelen! ;-)

Eerst bezoeken we de Kitchen en Dining room waar elke dag voor 89 staff-leden en patienten en familieleden (totaal ± 150 personen) een verse maaltijd wordt klaargemaakt. Enkele familileden van patienten en patienten zelf helpen mee bij het klaarmaken van het eten.

Naast de keuken vinden we het inpatient office terug. Hier wordt de administratie van het inpatient gedeelte bijgehouden maar aan de achterkant worden ook patienten behandeld, hier komen we later op terug.


Hierna gaan we langs de echte bewoners van het Kailakuri ziekenhuis. Op alle hutjes hangen bordjes met de naam van de afdeling, de bordjes zijn wel al niet meer correct en worden niet meer vervangen. Ze zijn er in 2007 gehangen omdat de hoogste generaal van het leger (van 2002 tot 2007 werd het land bestuurd door het leger) op bezoek kwam om de gemoederen te bedaren nadat er enkele politiek gevoelige moorden waren gepleegd vlakbij het ziekenhuis. Als geschenk bracht hij vijf stevige koeien mee. Ondertussen is het aantal koeien gestegen tot 12.

In het eerste gebouwtje dat we bezoeken verblijven de vaste diabetes patienten. Buiten staan een tiental mensen ons op te wachten waaronder de Bengaalse nog levende versie van Sonja Gandhi. Voor het hutje staat het labo waar de patienten zelf het suikergehalte van hun urine kunnen bepalen. Het labo is niet meer dan een stenen afwasbak, een proefbuisje, een potje indicator een geolied lont waarmee het mengsel kan worden opgewarmd. Op basis van een kleurencode kunnen de patienten hun suikergehalte bepalen. Er worden vijf controles per dag gehouden die telkens worden aangekondigd door een fietser die met een bel rondrijdt. Op het einde van de dag wordt op basis van de suikergehaltes de nodige insuline dosis voor de patienten bepaald.

Wanneer we bij de patienten staan vraagt Hannes aan hen of ze dit ziekenhuis als een tweede keuze zien omdat ze geen overheids- of prive ziekenhuis kunnen betalen of dat ze tevreden zijn over dit ziekenhuis. Ze antwoorden met een trotse glimlach dat dit en geen ander hun ziekenhuis is en dat ze er zeer tevreden over zijn. Dr. Baker vertelt ook dat door de vele paramedics de patienten hier meer aandacht krijgen dan ze zouden krijgen in een overheidsziekenhuis omdat het personeel daar minder behulpzaam is omdat er gewoon teveel patienten zijn.

Het volgende hutje is intensive care, hier zien we Minhas een vrouw verzorgen met een gebroken heup en een open beenwonde. Minhas is ondertussen een goede vriend van ons, hij is in het ziekenhuis toegekomen wegens ondervoeding. Nadat hij er beter aan toe was is hij een soort verpleger (dus ook een paramedic) geworden en nu studeert hij kunst in Dhaka, we spelen regelmatig een spelletje Jungle Speed met hem. De vrouw heeft duidelijk veel pijn, ze is hier toegekomen nadat haar been was behandeld in een ander ziekenhuis. Dit was heel onverzorgd uitgevoerd, er was gewoon een pin door haar been gestoken en alles werd een beetje rechtgehouden met behulp van een houten plankje, van een echte behandeling was dus geen sprake. De vrouw heeft dan zelf beslist om, waarschijnlijk met hulp, naar dit ziekenhuis te komen voor een betere behandeling. In de ruimte liggen nog enkele andere patienten maar hun precieze rede krijgen we niet te horen. De ruimte wordt in twee delen gesplitst door een scheidingswand waarachter een vrouw met diabetes en accute diarree in isolatie wordt gehouden.

In het volgende hutje zitten de mannelijke patienten met malnutrition (vrij vertaald is dit ondervoeding of te eenzijdige en dus slechte voeding). Een ervan is Dudu (zie foto), een man van rond de dertig met een gewicht van 38 kg.

Vervolgens komen we aan de achterkant van het inpatient office waar op dat moment de twee patienten worden verzorgd die er het ergst aan toe zijn, gevoelige lezers kunnen dit deel best overslaan.

Alvorens we naar binnen gaan vraagt Dr. Baker om geen tekens van afgrijzen te tonen. Links zit een man met een zeldzame huidziekte die zeer gruwelijk is om aan te zien. Van zijn buik tot bovenaan zijn hoofd rot zijn huid eraf waadoor het lijkt alsof hij net uit een grote brand is weggewandeld. Door de zware medicijnen tegen deze ziekte is hij dan ook nog eens diabetes patient geworden waardoor hij waarschijnlijk niet meer lang zal leven. Rechts zit een man die door een slechte behandeling van diabetes blind is geworden. Daarbovenop is hij aan zijn voet een gezwel aan het ontwikkelen zo groot als een ei, het kan het best vergeleken worden met een gezwel van een lepra patient. Uit respect hebben we hier natuurlijk geen foto's van genomen.

Het voorlaatste hutje dat we bezoeken zijn de inpatients zonder intensive care. Hierbij zit een vroeger staff-lid dat zwanger is maar zeer veel moet overgeven. Omdat Dr. Baker haar goed kent wil hij haar nog even in het ziekenhuis houden in het geval er iets zou mis lopen. Ook deze vrouw was patient in het ziekenhuis voor dat ze staff-lid werd. Dr. Baker vertelt dat ze toen ze toekwam blind was door katarakt en nog maar 30 kg woog door ondervoeding, ze kon ook niet lopen omdat ze te zwak was. Na het wegnemen van de katarakt en na haar voldoende eten te geven kon ze terug lopen en steeg haar gewicht op enkele maanden naar 63 kg. Toen haar vader haar kwam bezoeken na al de behandelingen herkende hij zijn dochter niet meer en barstte in tranen uit. Ze raakte er volledig bovenop, werd medewerker van het ziekenhuis, vond een man en raakte zwanger. Helaas loopt deze zwangerschap dus niet zoals gehoopt en moet ze nog onder toezicht blijven, haar man verblijft ook constant in het ziekenhuis. Buiten zit er nog een vrouw met pancreas kanker een vroegere timmerman die voor een gezin van vijf moet zorgen. Door een ziekte waarvan we de naam niet meer kennen is hij nu niet meer in staat om dit te doen.

De rondleiding eindigt bij de afdeling 'Mother and Child Care'. Hier worden vrouwen die in het ziekenhuis zijn bevallen samen met hun baby in het oog gehouden opdat ze de juiste voeding en verzorging zouden krijgen. Veel van de baby's zijn veel te licht voor hun leeftijd.

De rondleiding eindigt en Dr. Baker bedankt ons voor onze vragen en aandacht. Hopelijk heeft de Belgische lezer nu een beter beeld van het ziekenhuis, vragen kunnen altijd gesteld worden via de comments.


Hannes