Website

Plus d'information sur notre site web - Meer informatie op onze website: http://www.haspatal.tk

Tuesday, August 10, 2010

Zondag 1 Augustus (dag 28)

Deze zondag verliep zeer rustig. Na het ontbijt moesten we enkel de metser af en toe stenen brengen en daar stopte onze taak. De schrijnwerkers hadden ook geen nood aan helpende blanke handen.

Door de regen zijn de vloeren in de verschillende ruimtes herschapen tot modderpoelen. Hierdoor zag Hannes de kans schoon om aan de verveling te ontsnappen en mij (Nils) te dwingen tot een episch moddergevecht, met als resultaat dat we er beiden na afloop zeer proper uitzagen.

Ook na de middag was er niets nieuws onder de zon, enkel dat we vanaf vier uur gingen koken met Masud ter gelegenheid van friendshipsday. Masud zou met ons noedels maken als hoofdgerecht en pitta, een soort gefrituurd deeg met kokosnootvulling, als dessert. Eigenlijk kwam het erop neer dat we look, gember, aardappeltjes en kokosnoot moesten snijden en de pitta's moesten vouwen en Masud deed al het eigenlijke koken.

Uiteindelijk, rond acht uur konden we beginnen met de noedels te verorberen en had ook Pijon zich bij ons gevoegd. Het eten gebeurde in haast algemene stilte, enkel onderbroken door dankbetuigingen aan Masud en Adam die al aan het proberen was om meer voedsel te bemachtigen. Ook de pitta's smaakten heerlijk. Al dit lekkers had natuurlijk tot gevolg dat sommigen zich aan het overeten waren en zelfs Adam zei (wel pas na twee borden noedels en een pitta of elf) dat hij niet meer uit honger aan het eten was.

Maandag 2 Augustus (dag 29)

Iedereen hoopte dat de metsers vandaag klaar zouden zijn. Om het werk wat te laten opschieten hadden ze voor een extra metsers gezorgd. Dit zorgde er ook voor dat wij wat meer in actie konden schieten door zand te halen, bakstenen aan te dragen enzomeer.

Na de werken wou de metser ons menemen naar een brug en een bakstenen gebouw dat sterk lijkt op het onze. Gil en Loic gingen echter niet mee, maar verkozen om te voetballen. Na een korte wandeling kwamen we aan bij een cafétje en trakteert de metser ons op een theetje en een lekker koekje. We sloegen een weggetje in en de metser bood ons Zambora aan. De pachter (die aan onze metser grond verhuurde en eigenaar van boom met Zambora) snijdt deze deskundig zodat wij kunnen smullen. Een Zambora heeft veel weg van een enorme appelsien, maar dan in een hele dikke groene schil. De smaak doet eerder denken aan een pompelmoes, enkel smaakt deze exotische vrucht minder sterk.

Na het eten van twee vruchten schonk de pachter ons nog eens vijf vruchten. Doordat het echter al donker was geworden, besloot de metser om de brug en het ander bouwwerk een andere keer te gaan bekijken en besloten we met een snoepje bij de broer van de metser.

Voor onze terugweg hadden we twee aanstekers gekocht die voorzien zijn van een lampje. Adam en Hannes maakten van de duisternis gebruik om Camille de stuipen op het lijf te jagen. Onze nachtelijke terugtocht had nog als grote voordeel dat we de sterrenpracht in al zijn glorie konden bewonderen, evenals de soms massaal aanwezige vuurvliegjes.

Terug in het ziekenhuis aangekomen, waren de kok en zijn assistent ons al aan het opwachten met het avondeten. Na het eten legde Masud ons het kaartspel 29 uit en zochten we onze slaapplaatsen op.

Dinsdag 3 Augustus (dag 30)

Het einde van de metselwerken kwam eindelijk in zicht, de laatste driehoeken werden gemetst. Ook de schrijnwerkers lijken mooi werk te geleverd te hebben, daar was namelijk een einde gekomen aan het eeuwige geschaaf. Het enige slechte nieuws was dat Hannes zich vandaag niet zo goed voelde en heel de dag in zijn bed bleef.

Vandaag werden Camille en Virginie verrast door Adam en een grote emmer (vuil) water.

Er werd ook een einde gemaakt aan de mogelijkheid om los te barsten in een moddergevecht, we hebben namelijk zand in al de kamers gedaan om een einde te stellen aan de modderpoelen.

Ondertussen hielden Aushim, Loic en Minas zich bezig met het vervaardigen van een basketring. Veel van de Bengalen hadden nog nooit basket gespeeld, met veel gelach tot gevolg.

's Avonds hielden we ons bezig met het bekijken van een film.

Woensdag 4 Augustus (dag 31)

De metsers waren er vandaag niet, dus het enige wat we konden doen waren de muren vochtig houden. Al snel brak er een watergevecht uit tussen enerzijds Gil en Adam en anderzijds een paar kleine kinderen (die het onderspit moesten delven).

Net voor het middagmaal werd het hout gebracht voor de ramen en deuren, in een kar getrokken door buffels. De buffels werden losgemaakt om ze te laten grazen op onze werf. De jongens profiteren van de gelegenheid om een ritje te vragen op de logge beesten. De buffeleigenaar laat hen toe acrobatiën op hun rug te maken. Wanneer Camille op een van de buffels kruipt loopt het anders dan verwacht. De buffel apprecieert blijkbaar niet hoe het arrogante kind op z'n rug kruipt. Ze durft dan nog eens op z'n hals te meppen, alsof hij 'n paard is. Hij zal haar eens 'n lesje leren. Hij stapt bruusk achteruit en begint rodeo-bewegingen uit te voeren. Gelukkig laat de buffel het hierbij en kon een bange Camille er snel van afspringen.

Normaal gezien zouden we vandaag gaan zwemmen, maar aangezien er iemand gestorven was in de missie waar de zwemvijver gelegen is, kon dit niet doorgaan. Ter vervanging gingen we een bezoekje brengen aan een groot kunstmatig meer dat vooral gebruikt wordt om in te vissen. De man die ons naar dit meertje bracht was een van de weinige hindoes. Zijn naam was echter zo lang dat Adam bij het aanhoren van de laatste lettergreep de eerste al vergeten was. Bij aankomst bleken de aanliggende gebouwen van een schooltje te zijn. Al snel werden we omringd door een horde schoolkinderen. Rond dit meer woonden vooral zeer arme mensen. Na een wandelingetje rond het meer vertrokken we terug met de fiets en brachten we een bezoekje aan de familie van Roton. Daar werden we verwelkomd met een drankje, annanas en een hard gekookt ei. In dit kleine wooncomplex woonden een hele hoop mensen. De ouders, Roton, zijn broer, zus en neef woonden allen samen met hun gezin in 4 gebouwtjes die rond een centraal pleintje gebouwd stonden. De meisjes werden onder handen genomen met nagellak, blos enzomeer door de vrouw van Roton. Het belachelijke eindresultaat willen we jullie zeker niet onthouden.

Donderdag 5 Augustus (dag 32)

Vandaag werden de deuren en ramen geplaatst. In het begin lieten ze niet toe dat wij hierbij hielpen, maar al snel werd het toekijken ons teveel en schoten we in actie. Twee personen hielden zich bezig met het passen van de ramen en aanduidingen maken voor waar de metalen verankeringspunten moesten komen. Nog eens twee personen hielden zich bezig met het aanbrengen van deze metalen verankeringen. Het resultaat was dat we twee dagen werk hadden verwezenlijkt in een dag.

Vandaag kwam Stéphanie zich bij ons voegen. Ze had de pech om te arriveren op een zeer warme dag. Iedereen was aan het puffen en aan het zweten. Na een korte rondleiding begon ze direct mee te helpen waar ze kon.

's Avonds had Dr. Baker ons uitgenodigd om met hem te spreken. Hij voelde zich eigenlijk schuldig omdat hij de indruk gaf weinig interesse in ons te hebben. Hij zei dat we de oorzaak hiervan moesten zoeken bij zijn ziekte (was herstellende van een griep) en bij de druk die op zijn schouders rustte om een jaarverslag te maken. Dit jaarverslag had trouwens zijn doel niet gemist, een professor had naar aanleiding van dit verslag zijn jaarlijkse steun opgetrokken van 30 000 NZD (Nieuw-Zeelandse dollar) naar 100 000 NZD. 100 000 NZD komt ongeveer op 5 000 000 takka. Om het ziekenhuis één maand te laten functioneren is er een bedrag van 1 000 000 takka noodzakelijk. Het is dus duidelijk dat deze verhoging belangrijk nieuws is voor Dr. Baker en de mensen van dit ziekenhuis.

Vrijdagochtend zou Dr. Baker vertrekken op vakantie, ons gesprek was dus een soort afscheid. Hij wou ons vertellen hoe hij via omwegen in Bangladesh terecht gekomen is.

Hij vertelde ons dat hij geneeskunde gestudeerd had in Nieuw-Zeeland zonder enige specialisatie. Na zijn studies ging hij naar Vietnam, waar de oorlog vollop aan de gang was. Nieuw-Zeeland had een ziekenhuis in het zuiden. Dr. Baker vertelde ons ook dat in zijn geboorteland een sterk gevoel van gelijkheid heerst tussen de verschillende bevolkingsgroepen, volgens hem was dit ook een reden waarom de Nieuw-Zeelandse dokters zo goede banden hadden met de inheemse bevolking en daarom tot het einde bleven.

Dr. Baker zijn ervaringen in Vietnam leerden hem dat veel tropische ziekten amper aandacht krijgen door buitenlandse dokters, eenvoudigweg omdat tijdens de opleiding dit als minder belangrijk wordt beschouwd. Daarom volgde hij na zijn eerste Vietnam avontuur tropische geneeskunde in Australië. Daarna ging hij terug naar Vietnam, maar deze keer zonder Nieuw-Zeelandse collega's. Tijdens het vertellen van zijn eigen leven, kwamen er vele anekdotes naar boven. Zoals dat op een dag de ambassade iedereen de raad gaf om Vietnam te verlaten. Dr. Baker en zijn collega sloegen deze raad in de wind, met de gedachte dat de ambassade in de hoofdstad onmogelijk beter kon weten wat de toestand ter plaatse was. Wat Dr. Baker niet wist was dat het Zuid-Vietnamese leger zich volledig uit het gebied waar hij verbleef had getrokken. Dit had als resultaat dat al snel de communisten voor de deur stonden die hen zagen als Amerikaanse handlangers en ze enkele maanden gevangen hield.

Toen ook aan zijn tweede Vietnam avontuur een einde kwam, trok hij naar Engeland om daar in Liverpool pediatrie te studeren. Wanneer hij ook deze studies beëindigde, kwam Zambia aan de beurt.

Na een kort verblijf in Zambia komt Bangladesh eindelijk bovenaan zijn lijstje. In het begin werkte hij in redelijke grote ziekenhuizen en hield hij zich voornamelijk bezig met pediatrie. Na ergens eens ontslaan te zijn belandde hij in de missie van Pirgasa. Hij vond werk in de dispensary van Tarbai en maakte de uitbeiding van deze mogelijk tot een klein ziekhuisje. Oorsprongkelijk was Kailakuri een subcenter hiervan, nu zijn de rollen echter omgedraaid.

Door de juiste mensen te kennen en vrij veel geluk was het mogelijk om diabetes en tb gedeelte uit de bouwen en ook mogelijk te maken voor de armsten. Hij begon ook met het systeem van paramedics (arme mensen die van hem een korte opleiding krijgen).

Kailakuri heeft momenteel vooral nood aan een extra dokter. Iemand van de paramedics opleiden is voor Kailakuri onmogelijk door de extreem hoge kosten. Bengaalse dokters komen in het algemeen uit rijke families die niet tevreden zullen zijn om te werken voor de armsten uit de bevolking en voor een zeer laag loon. Toch blijven ze vol goede moed zoeken naar een Bengaalse dokter om hier te komen helpen.

Nils

3 comments:

  1. Hannes en Nils: met die vuile kleren mag je van moeke niet binnen!! Doen jullie zelf de was???

    De vrouwen hebben het bij jullie precies ook niet onder de markt.

    ReplyDelete
  2. Merci de nous faire partager vos aventures et votre passion pour toutes sorte de sports...tels que je foot, neo basket, sans oublier le catch dans la boue, pour hommes évidement !!!

    ReplyDelete
  3. Aha het heeft blijkbaar niet lang geduurd voordat Adams geweldige eetlust tot ver over de grenzen bekend raakte.
    Fijn jullie verhalen te lezen!

    ReplyDelete