A small step for Steph...

Vrijdag 6 augustus
Vandaag breekt mijn eerste volledige dag op Kaliakuri aan. Ik merk al snel dat de warmte ervoor zorgt dat ik in geen tijd nat ben van het zweet, en dat nog voor de dag goed en wel is van start gegaan.
Mijn eerste ontbijt bestaat uit bananen en shemaï: een papje gemaakt van melk en vermicelli. Het goedje is bijlange zo slecht niet als het eruit ziet, maar aangezien ik al een paar dagen wat last heb van mijn maag, besluit ik wijselijk er niet al teveel van op te eten.
Eenmaal iedereen z’n ontbijt binnen heeft, trekken we naar de werf. De werkmannen die het dak maken werken goed door: zowel de isolerende houten matjes als de golfplaten liggen er bijna op. Wij plaatsen ondertussen de omkaderingen van de ramen en deuren in de ervoor voorziene holtes.
In de namiddag haasten we ons om deze met beton vast te hechten. Eens die klus geklaard, fietsen we met z’n allen (met uitzondering van Aushim en Shaupaun) naar ons plaatselijk ‘zwembad’. Hoewel het water warm is en dus niet zo’n verfrissend effect heeft, genieten we toch met volle teugen van de zwempartij/moddergevecht. Na het zwemmen nemen we gauw een douche bij de Pirgacha Mission alvorens we naar Mia, de zus van Pijon, gaan. Ze heeft alweer heel wat lekkers voor ons klaarstaan: ananas, heerlijke koekjes en koffie. Het duurt niet lang voor alles op is. Jammer genoeg kunnen we niet zo lang blijven: de staffleden van het ziekenhuis wachten op de fietsen waarmee we weg zijn om terug naar huis te kunnen keren.
’s Avonds spelen we eerst een tijdje met de kinderen van het dorp. De frisbee en de ballon vallen erg in de smaak: ze amuseren zich te pletter. Daarna ga ik met Adam en Hannes voor het eerst naar het dorp. Ik ontdek de vele kleine winkeltjes waar je echt vanalles kan kopen. Nadat Hannes zijn lievelings chips en koekjes heeft gekocht, gaan we nog een dutcha (thee met melk) drinken in het lokale café’tje. Masud (een staflid van Kailakuri) en één van onze werkmannen komen er gezellig bijzitten. Daarna keren we terug naar huis. Iedereen is behoorlijk moe en kruipt snel in bed.

Zaterdag 7 augustus
Vandaag ga ik samen met Virginie en Camille voor het eerst mee naar de zangles die we krijgen van Bruno. Ze leert ons twee Bengaalse liedjes aan, die we tegen het einde van ons verblijf in Kaliakuri zelf gaan moeten zingen. Het eerste lied heeft een behoorlijk ingewikkeld ritme dat we duidelijk nog niet helemaal onder de knie hebben: zowat alle nieuwsgierige Bengalen die zijn komen luisteren lachen ons uit. Gelukkig is het tweede liedje al een heel pak makkelijker en krijgen we dat snel onder de knie.
Na het zingen keren we terug naar de werf, waar de jongens al heel wat werk verricht hebben: de omkaderingen van de deuren die we gisteren geplaatst hebben, blijken er binnenstebuiten in te steken. We moeten ze terug losmaken, omdraaien en in de goede richting terug vastmaken in de deuropeningen. Voor de rest verrichten we vandaag voornamelijk kleine werkjes: zand gaan halen en zeven, water halen, muren nat maken, ...
Rond 10u nodigen de vrouwen die koken voor de stafleden Camille, Virginie en mij uit. Ze staan erop om ons de traditionele kledij aan te doen, de sari. De stoffen die we om ons heen gewikkeld krijgen zijn prachtig maar zeer warm en vooral bijzonder onhandig om op de werf te werken! Om de vrouwen niet te beledigen besluiten we de sari’s tot de middag aan te houden.
De werkmannen plamuren ondertussen de voorkant van het gebouw. De jongens bouwen tussen het werken door een schommel voor de kindjes uit de buurt. Ook dat lijken ze heel plezant te vinden. Sommige Haspatalleden kunnen het niet laten om zelf ook eens wat te schommelen en weer even kind te zijn. In de late namiddag spelen we alweer frisbee en voetbal met de kinderen uit de buurt, tot het pikkedonker is.


Zondag 8 augustus
Vandaag gaan Camille en ik mee met het ‘village work’. Baby’s worden tot de leeftijd van vier jaar opgevolgd: het gewicht wordt regelmatig gecontroleerd en indien het nodig blijkt krijgen ze medicatie. We zijn met de fiets en stoppen op één voormiddag bij een vijftal families. Camille had vooral jonge kindjes die zo goed als allemaal ondervoed waren. Ikzelf heb vooral oudere kindjes (3-4 jaar) bezocht, die ongeveer allemaal een correct gewicht hadden. De mensen behandelen ons als koningen: we kregen telkens een stoel (waarschijnlijk de enige stoel die ze in huis hadden), een glas water en kregen een waaier om wat te bekomen van de warmte. Het was behoorlijk frustrerend om niet echt te kunnen communiceren met de families.
Persoonlijk vond ik het mooi om te zien dat ze de zieke kindjes voorzien van medicatie, maar het erge was dat dit niet op een correcte manier gebeurde. Voor het minste kwaaltje kregen kindjes een aantal pillen antibiotica, niet eens een volledige tablet pillen, wat antibiotica-resistentie in de hand werkt. Enfin, het werd toch een aangename voormiddag voor ons beide!

Ondertussen begint de rest van het team met het leggen van de vloer in 2 van de 3 kamers. De ondergrond moet effen gemaakt worden, er moet zand gestrooid worden en bakstenen moeten één voor één recht en op de correcte hoogte naast elkaar geplaatst worden. Later zal hier een laag beton over gegoten worden om een effen vloer te bekomen.

Gil en Loïc mogen deze namiddag meespelen met het Jampur voetbalteam voor de halve finale van de regionale beker. Om onze jongens wat moed en energie te geven, beslissen we 's middags Double Chicken soep te eten. Rond 14u vertrekken we met moto’s naar het voetbalveld. We kruipen per twee achter de motorbestuurders en genieten van een zalige rit. Onderweg naar het voetbalveld maken we een stop in een klein dorpje waar we thee en koekjes krijgen. Eenmaal we dat allemaal binnen hebben rijden we verder naar het voetbalveld waar we onthaald worden als helden. Een enorme massa Bengalen loopt naar ons toe en omsingelt ons. De organisatoren van de voetbalmatch duwen de massa uiteen en leiden ons naar een lokaaltje waar de gouverneur van Tangail district en nog een aantal belangrijke mannen zitten. We krijgen koekjes en thee voorgeschoteld terwijl Gil en Loïc zich gaan klaarmaken voor de match. We installeren ons langs het veld en wachten gespannen af op het startsignaal. Het valt op dat de ploeg waarbij onze jongens meespelen wat zwakker is als de tegenstanders. De eerste helft van de match eindigt op 0-0. Tijdens de 2e helft van de match komt Gils droom uit: na een belachelijk dansje waarbij hij zijn verdediger deconcentreert, trapt hij de bal binnen! Hij zorgt voor een overwinning van 1-0. Na het fluitsignaal dat het einde van de match aangeeft, begeven al de Bengalen zich rondom ons: ze hebben waarschijnlijk nog nooit zoveel blanken bijeen gezien. Helaas krijgt de winnende ploeg zo goed als geen aandacht van het publiek... Met heel wat moeite lukt het de motorbestuurders om ons uit de gigantische massa te krijgen. We stoppen alweer in het dorpje waar we voor de match halt hadden gehouden en krijgen alweer wat te drinken en stukjes appel. We kunnen onze ogen niet geloven: appels in Bangladesh?! Daar moeten we de komende dagen zeker naar op zoek gaan. Het wordt hier vroeg en snel donker, dus we beslissen door te rijden naar Kailakuri.
Een aantal mensen kruipt helemaal uitgeput in bed, terwijl de rest nog even het spel weerwolf speelt alvorens er ook in te kruipen.

Maandag 9 augustus
Vandaag werken we verder aan de vloer, terwijl de werkmannen de achtergevel plamuren. Helaas zijn er bepaalde werkmannen die besloten hebben om aan een zéér traag tempo verder te werken. De vele opmerkingen van Aushim en Shaupaun hebben helaas weinig effect. Gelukkig zijn de schrijnwerkers harde werkers en werken ze op één dag het dak van de veranda af.
Tijdens de zangles leren ook de jongens het tweede liedje, dat gelukkig een pak makkelijker is dan het eerste liedje dat ons werd aangeleerd. Op een paar uitspraakfouten na krijgen we van onze ‘zanglerares’ te horen dat we een mooie stem hebben, “choundor gola!”.
In de late namiddag trekken we met z’n allen naar Hagurakuri. We zaten met drie à vier man per van (fiets met een grote plank achteraan waarop goederen of mensen kunnen vervoerd worden). De jongens wilden graag een lunghi kopen: een soort rok dat veel mannen hier dragen. Nadat de jongens hun keuze gemaakt hebben, gaat Adam op zoek naar geschikte elektriciteitskabels.
Een deel van de groep profiteert van het vrije moment om een partijtje cramboard te spelen. Dat is een typisch Bengaals spel, dat een beetje vergelijkbaar is met biljard. Er is een zwarte en een witte ploeg, elk bestaande uit 2 personen. Elke ploeg moet proberen zo snel mogelijk al de schijfjes van z'n eigen kleur in de gaatjes in de vier hoeken van het bord te kaatsen. Al snel staan er een heleboel Bengalen rondomo ons te kijken hoe we met véél (soms héél veel) moeite de schijfjes de hoeken in kaatsen. Het spel duurde veel te lang: Bengalen spelen het spel uit in een vijftal minuten, ons spel duurde ongeveer 20 minuten (we moeten hier duidelijk nog heel wat op oefenen). Omdat er maar geen einde bleek te komen aan ons partij’tje, besluit Shaupaun uiteindelijk zelf de overblijvende schijfjes zonder al teveel moeite de gaatjes in te kaatsen.
Adam had niet de juiste kabels gevonden, en besluit ’s anderendaags samen met Shaupaun naar een grotere stad te trekken om daar op zoek te gaan naar het juiste materiaal.
We drinken met z’n allen nog een glaasje limonade in het winkeltje van Roton, één van de stafleden, alvorens we naar huis vertrekken. Omdat het al even donker is (de zon gaat hier onder rond 19u30), vinden we maar moeilijk drie vans die ons nog tot in Kaliakuri willen voeren. Na heel wat onderhandelingen van Shaupaun, kunnen we eindelijk allemaal vertrekken. Terwijl de eigenaars van de vans zich kapot zweten van het fietsen, genieten wij van de prachtige sterrenhemel en de exotische, vaak onbekende nachtgeluiden.
Eenmaal terug thuis, passen de jongens voor het eerst hun lunghi. Een stevige knoop maken om te voorkomen dat het hele spel naar beneden valt, blijkt geen makkie. Shaupaun zal de knoop nog’n paar keer mogen voordoen die avond. We spelen samen met Masud en Minaz nog een partij’tje Jungle Speed en kruipen dan in bed.
Dinsdag 10 augustus
Adam en Shaupaun vertrekken naar Madhaupur om geschikte elektriciteitskabels, schakelaars, ventilators en lampen te kopen. Ondertussen werken wij verder aan de vloer van de veranda. De aarde moet worden afgeschraapt tot alles ongeveer effen is. Na heel wat geknoei lukt dit ons en kunnen we zand en bakstenen beginnen plaatsen.
Tijdens de zangles mogen we de twee liedjes op ons eentje zingen, zonder de hulp van Bruno. Het lukt al aardig goed, al zeg ik het zelf!
's Avonds gaan we naar het plaatselijke café om nog een paar dutcha's te drinken. Moedige Adam beslist in lunghi te paraderen door het dorp. De Bengalen vinden het grappig om een blanke in lunghi te zien. Hij krijgt die avond veel bekijks!
Stephanie